Accio Mortem

Ο Σεμπάστιαν άνοιξε το παράθυρο. Είχε ξημερώσει η μέρα που περίμενε εδώ και καιρό. Ένα κοπάδι πουλιών πετούσε για το νότο, σημάδι πως το φθινόπωρο είχε φτάσει για τα καλά. Άφησε τις σκέψεις και γύρισε στο γραφείο, το γεμάτο παπύρους και τετράδια, κάθισε στην καρέκλα και έβγαλε από το μπαούλο το παλιό δερματόδετο βιβλίο που φιλούσε σαν κόρη οφθαλμού. Ήταν το κληροδότημα της οικογένειάς του και πήγαινε από πατέρα σε γιο για πολλές γενιές. Ούτε ο παππούς του, που φημιζόταν για την εξαιρετική του μνήμη, δεν θυμόταν από πότε υπήρξε στην οικογένεια.

Οι ρίζες της οικογένειας του κρατούσαν από το μακρινό Βορρά και από όσα είχε μάθει αυτό που την χαρακτήριζε ήταν η αγάπη των μελών της για γνώση και δύναμη. Και αυτό το αντικείμενο κάλυπτε και τα δύο. Είχε συγκεντρωμένη γνώση αιώνων και με τη σωστή χρήση του μπορούσε να φέρει απίστευτη δύναμη στον κάτοχο του.

«Όση δύναμη και να έχεις, υπάρχει κάτι που δεν μπορείς να το νικήσεις.» του είχε πει ο πατέρας του τη μέρα που έκλεισε τα είκοσι του χρόνια. « Και αυτό είναι ο Θάνατος. Κανείς, όσο και αν προσπάθησε, δεν μπόρεσε να τα βάλει με το πλάσμα αυτό και να το νικήσει.»

Τότε όλα του είχαν φανεί παράξενα αλλά ούτε που του είχε περάσει από το νου η ιδέα να τα βάλει με το Θάνατο. Τώρα όμως τα πράγματα είχαν αλλάξει. Υπήρχε ένα άτομο που αγαπούσε όσο τίποτα και κινδύνευε να χαθεί. Όλες οι γνωστές θεραπείες και τρόποι δεν είχαν αποτέλεσμα. Ο μαύρος θεριστής θα ερχόταν για εκείνη. Αλλά όχι όσο περνούσε από το χέρι του. Ξόδεψε μέρες και νύχτες μέσα στις σελίδες του βιβλίου ψάχνοντας για λύση και πίστευε ότι την είχε βρει. Η μέρα έφτασε και το βράδυ πλησίαζε.

«Όταν η μέρα με τη νύχτα είναι ίσες και το φεγγάρι γίνει σαν δρεπάνι, στάξε τρεις σταγόνες από το ποτό των Θεών εκεί που οι δρόμοι του Δράκου ενώνονται και κάψε την πιο χαρούμενη σου ανάμνηση μαζί με το φτερό του Φοίνικα.»

Εκείνο το βράδυ μια έκρηξη συγκλόνισε την πόλη και η έπαυλη των Γκρεγκόρι καταστράφηκε ολοσχερώς. Ο Σεμπάστιαν Γκρεγκόρι δεν βρέθηκε ποτέ.