ASSASIN

«Ξέρεις το όνομα μου, όχι την ιστορία μου» είπε άνδρας που στεκόταν μπροστά μου.

Πίστευα ότι τον ήξερα. Ποιος άλλωστε δεν έχει ακούσει για τον περιβόητο Ezio Auditore da Firenze, έναν από τους πιο θρυλικούς Ασσασινούς. Το όνομα του είχε γίνει μύθος και προκαλούσε τρόμο στα υποψία θύματα του. Και να που στεκόμουν απέναντι του σε ένα παρακμιακό ταβερνείο της Βενετίας ένα βράδυ του καρναβαλιού. Κι ενώ πίστευα πως τα έχω δει όλα, η φράση του αυτή με έβαλε σε εγρήγορση. Ποια είναι αλήθεια η ιστορία αυτού του ονόματος;

«Η οικογένεια μου ήταν μια από τις πιο ευκατάστατες στο Φιρέντζε ( τη Φλωρεντία για όσους δεν κατέχουν την Ιταλική) και παρά τον κόπο που έκανε ο πατέρας μου να μας συνετίσει, εγώ και ο αδελφός μου ήμασταν αγύριστα κεφάλια. Θερμόαιμοι και κυριευμένοι από την θέρμη της ηλικίας αφήναμε το ταμπεραμέντο μας ελεύθερο. Στο φλερτ κάναμε διαγωνισμό ποιος θα κατάφερνε να ρίξει πρώτος την υποψήφια και μετά τρέξιμο για να ξεφύγουμε από τα αγριεμένα αδέλφια της. Σαλτάραμε από στέγη σε στέγη και σκαρφαλώναμε στο καμπαναριό της Σάντα Μαρία ντελ Φιόρε και αγναντεύαμε την πόλη από ψηλά. Ήμασταν νέοι και ανέμελοι και πιστεύαμε πως όλος ο κόσμος μας ανήκει. Τι ηλιθιότητα!

Χρειαζόταν μόνο λίγες στιγμές για να αλλάξουν όλα. Ο πατέρας κατηγορήθηκε ως προδότης και οδηγήθηκε μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό μου στις φυλακές. Φυγάδευσα τη μητέρα και την αδελφή μου με πολύ κόπο σε μια Ντόνα της πόλης που είχαμε πολύ καλές σχέσεις και προσπάθησα να βρω αποδείξεις για να τους σώσω. Το μόνο όμως που ανακάλυψα ήταν το μυστικό του πατέρα μου.

Τόσο αυτός όσο και ο αδελφός του άνηκαν σε μια μυστική αδελφότητα, του Ασσασίνους, που δρούσαν εδώ και αιώνες με σκοπό να βγάζουν από τη μέση άτομα που σκοπό της ζωής τους είχαν την υποδούλωση του ανθρώπινου γένους. Χωρίς να το σκεφτώ πήρα τη θέση του και προσπάθησα να έρθω σε επαφή με τα μέλη αυτής της Αδελφότητας για να ζητήσω τη βοήθεια τους.

Ήταν δύσκολο, πολύ δύσκολο. Οι Ασσασίνοι, όπως πολύ καλά ξέρεις, κινούνται στις σκιές και χρησιμοποιούν κάθε μέσο απόκρυψης για να κρατήσουν τους ξένους και τους περίεργους μακριά. Έπρεπε να κάνω πολλά, να περάσω δοκιμασίες για να πείσω κάποιον από αυτούς να φανερωθεί. Δεν πρόλαβα, ο πατέρας και ο αδελφός μου κρεμάστηκαν σαν προδότες μπροστά στο Δικαστικό Μέγαρο και εγώ δεν μπόρεσα να κάνω κάτι.

Όταν επιτέλους τα μέλη των Ασσασινών με προσέγγισαν, ήμουν γεμάτος θυμό. Ξέσπασα και έγινα εχθρικός όσο δεν πάει, αλλά με αντιμετώπισαν με τόση υπομονή που με ξάφνιασε. Μέσα από την υπομονή, την επιμονή και τις οδηγίες τους, ένα ακόμα πέπλο έπεσε μπροστά μου. Οι υπαίτιοι για την θάνατο των Auditore ήταν τα μεγάλα κεφάλια μιας οργάνωσης που αποκαλούνταν Ναϊτες, εκπρόσωποι και καλά του Νόμου και της τάξης αλλά με πολύ καταχθόνια σχέδια.

Αυτό ήταν το τελευταίο που χρειαζόμουν για να αποδεχτώ τη μοίρα μου. Δυο βράδια αργότερα έδωσα τον επίσημο όρκο μου και ξεκίνησα το κυνήγι. Όσο ένας Auditore υπάρχει και αναπνέει, οι υπαίτιοι για τον χαμό των δικών μου θα πρέπει να κοιμούνται με το ένα μάτι ανοιχτό και με δεκάδες φρουρούς να τους φυλάνε.

Και τώρα που τα έμαθες καλύτερα να φύγεις και να φροντίσεις να τα πεις στους δικούς σου. Ο στόχος μου θα φτάσει από ώρα σε ώρα και δεν θα ήθελες να βρεθείς ανάμεσα σε διασταυρωμένα ξίφη και λεπίδες. Γιατί όσο καλός ξιφομάχος και να είσαι Λεονάρντο, δεν είσαι ο περιβόητο Ezio Auditore da Firenze