ΔΡΑΚΟ…ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

Στα πολύ παλιά χρόνια, τότε που ο κόσμος πίστευε ακόμα στα ξωτικά και τις νεράιδες, υπήρχε ένα βασίλειο. Οι κάτοικοι του αν και δεν είχαν πολέμους και κλέφτες να τους ρημάζουν τα σπίτια και τις σοδειές, δεν ήταν ευτυχισμένοι. Και αιτία ήταν ο Βερσεντοράξ, ένα μεγάλος μαύρος Δράκος που έμενε στο βουνό. Ήταν ο φόβος και ο τρόμος όταν τον έπιαναν τα νεύρα του. Οι φλόγες του μπορούσαν να λιώσουν τον πιο γερό τοίχο. Αλλά όλα αυτά θα μπορούσαν να τα αντιμετωπίσουν αν είχαν τουλάχιστον τον Βασιλιά τους. Αλλά εδώ και χρόνια το παλάτι έμενε άδειο. Κανείς δεν ήξερε το λόγο που ο Βασιλιάς και η οικογένεια του εξαφανίστηκαν αλλά από τότε κανένας δεν μπόρεσε να διεκδικήσει το θρόνο χωρίς να δεχτεί την σφοδρή επίθεση του Δράκου.

Έτσι ο λαός υπέμενε και ζούσε μέσα στο φόβο και την ανασφάλεια. Κανείς δεν ήταν σίγουρος πότε ο Δράκος θα ξεσπούσε τον θυμό του επάνω τους και εφόσον κανείς δεν ήταν εκεί να τον αντιμετωπίσει δεν θα τους έσωζε τίποτα.

Μια μέρα βρέθηκε στα μέρη τους ένας γέρος διαβάτης. Ακούγοντας τις συζητήσεις για το Δράκο από τους κατοίκους ζήτησα να μάθει περισσότερα. Όταν άκουσε όσα είχαν να του πουν, τους υποσχέθηκε ότι θα έκανε ότι μπορούσε για να τους βοηθήσει και έφυγε με γοργό βήμα για το βουνό. Όσοι τον άκουσαν και τον είδαν κούνησαν το κεφάλι.

«Άλλος ένας τρελός» έλεγαν μεταξύ τους «που νομίζει ότι είναι ήρωας. Δεν κοιτάει τα χάλια του, θέλει να μας σώσει»

Δυο μέρες μετά όμως ο γέρος γύρισε. Μάζεψε τον κόσμο στην πλατεία και τους ζήτησε να τον βοηθήσουν. Θα έπρεπε ο καθένας να φέρει κάτι που του είναι αγαπημένο και επίσης το μεγάλο τσουκάλι της κουζίνας του παλατιού. Μια ομάδα θαρραλέων και χειροδύναμων ανέλαβε να φέρει το βαρύ τσουκάλι ενώ σχεδόν όλοι γύρισαν σπίτι τους. Λίγο πριν τη δύση μια φωτιά άναψε στην πλατεία, το τσουκάλι πήρε τη θέση του πάνω της και ο κόσμος μαζεύτηκε.

«Ακουστέ με καλά, μόνο αν κάνετε αυτό που σας λέω θα φτιάξουν όλα. Μέσα σε τούτο το τσουκάλι θα βάλετε αυτά που φέρατε. Μετά θα ρίξουμε ένα βαρέλι με κρασί και θα τα ανακατέψουμε όλα μαζί. Μόλις βράσει όλο αυτό θα ανεβάσουμε το τσουκάλι στο βουνό. Ο Δράκος από το τσουκάλι όταν πιει, το πρόβλημα σας θα λυθεί!»

Τον κοίταξαν όλοι με δυσπιστία. Αλλά σιγά σιγά έκαναν ότι τους ζήτησε. Τα υλικά δεν είχαν σημασία, αρκεί να βρουν την σωτηρία στο πρόβλημα τους.

Όταν όλα τα πράγματα μπήκαν στο τσουκάλι, ήρθε και το κρασί. Κόκκινό και ευωδιαστό γέμισε και κάλυψε όλα τα πράγματα. Η φωτιά που έκαιγε το έκανε να κοχλάσει, μια παράξενη μυρωδιά απλώθηκε στη γύρω περιοχή. Ο Γέρος ανακάτευε συνέχει μουρμουρίζοντας παράξενες λέξεις. Ώρες μετά δεν είχε μείνει παρά ένα κοκκινωπό ζουμί μέσα στο ζεστό τσουκάλι. Με τη βοήθεια μερικών ανδρών με δύναμη και θάρρος πήραν το δρόμο για το βουνό.

Όταν ο Δράκος τους άκουσε βγήκε έξω με ανυπομονησία, οι άνδρες φοβήθηκαν αλλά ό γέρος τους καθησύχασε. Άφησαν το τσουκάλι και έκαναν βήματα πίσω. Με τα γαμψά του νύχια ο Δράκος σήκωσε το μικρό γι'αυτόν τσουκάλι και ήπιε το περιεχόμενο μονορούφι. Καπνοί τον τύλιξαν και οι κραυγές του ακούστηκαν από άκρη σε άκρη σε όλο το Βασίλειο.

Όταν ο καπνός διαλύθηκε, οι άνδρες έμειναν με ανοιχτό το στόμα. Μπροστά τους στεκόταν ο παλιός Βασιλιάς τους, τυλιγμένος σε μια παλιά ξεφτισμένη μαύρη κάπα. Στη θέση του γέρου τώρα στεκόταν ένας μεγάλος ασημένιος Δράκος.

«Επιτέλους οι κατάρες μας λύθηκαν! Πλέον ούτε εσύ θα ταλαιπωριέσαι και ο λαός σου θα αποκτήσει επιτέλους τον Βασιλιά του. Και εγώ πια μπορώ να πάω στον κόσμο μου, που μου έχει λείψει! Σας ευχαριστώ άνθρωποι για την πράξη σας.

Είπε και ανοίγοντας τις μεγάλες του φτερούγες πέταξε προς τη Δύση, στην Κοιλάδα των Δράκων.

Και αν νομίζετε ότι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα, γελιέστε. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία...