ΕΝΑ ΑΝΕΛΠΙΣΤΟ ΔΩΡΟ

Δώρο. Και μόνο η λέξη μας φέρνει αναμνήσεις από όμορφες στιγμές. Από γενέθλια με φίλους, τούρτες και μπαλόνια μέχρι πακέτα στριμωγμένα κάτω από το κατάφωτο και στολισμένο Χριστουγεννιάτικο δέντρο που περιμένουν να ανοιχτούν.

Για όλους το δώρο σχεδόν πάντα είναι σημαδεμένο με κάτι χαρούμενο, κάτι που φέρνει λαμπερά χαμόγελα και βλέμματα γεμάτα παιδική ευτυχία. Γιατί όσο μεγάλος και να είσαι κακά τα ψέματα η θέα ενός δώρου που προορίζεται για σένα σε κάνει να νιώθεις έστω για λίγο και πάλι παιδί.

Έτσι ένιωσε και ο Υάκινθος Δεληγιώργης, ένας υπέργηρος ένοικος της πολυκατοικίας στην οδό Τσώρτσιλ όταν το θυροτηλέφωνο του χτύπησε την ώρα του τσαγιού. Είχε πληρώσει ότι υποχρεώσεις είχε για το μήνα και δεν περίμενε κάποιον. Ξαφνιάστηκε όταν είδε το νεαρό υπάλληλο μιας από τις μεγάλες και διεθνείς εταιρίες μεταφορών να στέκεται στο κατώφλι του και να του παραδίδει ένα καλοτυλιγμένο πακέτο.

Με περιέργεια περίσσια, αφού ευχαρίστησε το νεαρό και υπέγραψε το σχετικό έγγραφο, μετέφερε το πακέτο στο γραφείο του. Εκεί περνούσε την περισσότερη μέρα διαβάζοντας, γράφοντας και ατενίζοντας από το διπλό παράθυρο την θάλασσα που φαινόταν στο κενό ανάμεσα στις απέναντι πολυκατοικίες.

Το χαρτί ήταν τυλιγμένο επιμελώς και με την πρώτη ματιά του θύμιζε τα χρόνια που ήταν εκείνος νέος. Με τέτοιο παρόμοιο χαρτί τύλιγαν ότι ήθελαν να στείλουν και ο πατέρας φρόντιζε κάθε πακέτο να είναι στην εντέλεια.

Με ένα από τους δυο αγαπημένους του χαρτοκόπτες έκοψε τις ταινίες και με προσοχή το ξετύλιξε. Κάτω από το καφέ περιτύλιγμα υπήρχε ένα κουτί και πάνω του ένας φάκελος. Πάνω στο φάκελο έγραφε με καλλιγραφικά γράμματα.

«Είναι δώρο για σένα!»

«Δώρο;» σκέφτηκε « ούτε είναι τα γενέθλια μου και η Δευτέρα Ιουλίου αργεί ακόμα. Βρε λες να είναι καμιά φάρσα εκείνων των αλητήριων που μένουν στο ισόγειο; Αν ισχύει κάτι τέτοιο θα του βάλω μια κατσάδα, με μας ακούσει όλη η πολυκατοικία. Αλλά ότι και αν είναι πρέπει να παραδεχτώ ότι μπήκαν σε πολύ κόπο για να το φτιάξουν». Μονολόγησε και άνοιξε το φάκελο.

Διάβασε τις λιγοστές αράδες και κάθισε στην πρώτη εύκαιρη καρέκλα που βρήκε μπροστά του. Άφησε με τρεμάμενα χέρια την επιστολή και πήρε το κουτί. Ήταν μια παλιά κοσμηματοθήκη ή έτσι έμοιαζε. Ανοίγοντας την κάτι έλαμπε ανάμεσα στο βελούδο και τα χαρτιά. Ήταν μια μικρή κρυστάλλινη σφαίρα που λαμπύριζε. Την περιεργάστηκε χωρίς να θέλει να πιστέψει τι έβλεπε και το κατά πόσο ίσχυε αυτό που μόλις είχε διαβάσει.

«Πίστευε και μη, ερεύνα» έλεγε η μητέρα του διορθώνοντας την πολλές φορές όταν ανέφερε την παραπάνω φράση, θέλοντας να το κάνει να γίνει ένα σκεπτόμενο άτομο και όχι ένας παθητικός παρατηρητής. Αυτό έκανε σε όλη του τη ζωή. Έψαχνε και μελετούσε, ταξίδευε, μάθαινε. Αλλά τα χρόνια περνούσαν και οι απορίες αντί να μειώνονται όλο και πλήθαιναν. Αυτές μεγάλωναν και εκείνος επίσης και μαζί με τα χρόνια ερχόταν και τα διάφορα προβλήματα που τον ανάγκαζαν να περιορίσει τα ταξίδια και να περνά περισσότερο χρόνο μέσα στο σπίτι. Μόνο με το γράψιμο μπορούσε να αφήνει εκείνους του τέσσερις τοίχους και να ταξιδεύει σε μέρη γνωστά και όχι μόνο. Με οδηγό μόνο τη φαντασία πήγαινε εκεί που δεν μπορούσε να πάει με τα πόδια και που μέχρι πριν λίγο ήταν σίγουρος ότι δεν θα πάει ποτέ.

Τώρα όμως κάτι άλλαξε. Αν τα λόγια εκείνου του παλιού και ξεχασμένου του φίλου ίσχυαν είχε ακόμα μια ευκαιρία να κάνει τα όνειρα πραγματικότητα και να πραγματοποιήσει κάποια από εκείνα τα ταξίδια που ήθελε.

Είχε ακούσει πως ο φίλος του είχε χαθεί σε ένα ταξίδι στην Αφρική πριν χρόνια και κανείς δεν είχε νέα του. Και να που κρατούσε στα χέρια του μια επιστολή γραμμένη από τον ίδιο που του εξηγούσε ότι βρήκε αυτό που κυνηγάνε όλοι, την πηγή της νεότητας. Έγινε νέος, ένας άλλος άνθρωπος και συνέχισε τη ζωή του. Δεν ξέχασε όμως ποτέ τον καλό του φίλο που τον είχε σώσει από του χάρου τα δόντια και αποφάσισε να του το ανταποδώσει στέλνοντας του μια δόση νεότητας. Πίνοντας το θα γινόταν νέος και θα μπορούσε να κάνει ότι δεν μπορούσε τώρα.

Η απόφαση τον παίδεψε όλη τη μέρα, σκέφτηκε όλα τα υπέρ και τα κατά.

Λίγο πριν γευτεί τη δροσιά της νεότητας έκανε μια πρόποση:

«Σε σένα φίλε που με αυτό το ανέλπιστο δώρο μου ξανάδωσες την ελπίδα. Μακάρι να σε βρω και να σε ευχαριστήσω από κοντά».