Ένα ιδιαίτερο δείπνο - Δύσκολα τα πράγματα...

Και οι πέντε που βρισκόταν εκείνη τη στιγμή στην τραπεζαρία προσπαθούσαν να ξαναβρούν το ρυθμό της αναπνοής τους και να φέρουν τους χτύπους της καρδιάς σε κανονικό επίπεδο. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι συνέβη και γιατί. Στράφηκαν στον μπάτλερ έτοιμοι να το ρωτήσουν.

«Θα σας απογοητεύσω αν νομίζετε ότι ξέρω τι έγινε. Ότι γνωρίζετε, γνωρίζω.»

«Και πού είναι ο κύριος σου;» ρώτησε με αγωνία η Στέλλα
«Δεν γνωρίζω, αλλά υποθέτω.»

«Δεν αφήνουμε τις υποθέσεις και να δούμε τι θα κάνουμε. Που μπορεί να πήγε; Ξέρεις;»

«Υποθέτω. Παρακαλώ ακολουθήστε με!»

«Δεν θα πάτε πουθενά! Εκτός και αν το πω εγώ!!» ακούστηκε μια ανδρική φωνή.

Από την ανοιχτή πόρτα του μπαλκονιού εισέβαλαν στο δωμάτιο έξι άτομα ντυμένα όλα στα μαύρα, με κουκούλες να σκεπάζουν τα πρόσωπα τους και μόνο τα μάτια και το στόμα να φαίνονται. Οι πέντε από αυτούς κρατούσαν αυτόματα όπλα που είχαν στρέψει προς τους καλεσμένους του Ρωμανού και στο μπάτλερ του. Αυτός που είχε μιλήσει στεκόταν πίσω τους και στο χέρι του κρατούσε ένα πιστόλι. Μια κραυγή βγήκε από το στόμα της Στέλλας, ο Ιάσωνας κινήθηκε προς το μέρος της, η Αλίκη έμεινε καθισμένη στην καρέκλα αρκετά φοβισμένη όπως και ο κύριος Παπαστεφάνου. Μόνο ο μπάτλερ κράτησε την ψυχραιμία του και σε αυτόν έστρεψε το όπλο του εκείνος που είχε μιλήσει.

«Που είναι το αφεντικό σου; Πες μου γρήγορα αλλιώς θα τους πω να σας γεμίσουν τρύπες!»

«Ήταν εδώ μέχρι την έκρηξη, μετά δεν ξέρω.»
«Δεν ξέρεις αλλά υποθέτεις, έτσι είπες πριν λίγο. Άρα έχεις μια ιδέα. Πες την!»

«Οι κύριοι και οι κυρίες δεν έχουν καμία σχέση! Αφήστε τους να φύγουν και θα σας πω.»

«Χαχαχα!! Είσαι και αστείος , βλέπω. Αν δεν μιλήσεις κανείς δεν θα πάει πουθενά.»

«Τι θέλεις από μας; Τι είναι πάλι αυτό;» ο Παπαστεφάνου μάζεψε όση δύναμη είχε για να ρωτήσει.

«Από εσένα συγκεκριμένα τίποτα, γέρο. Τον Ρωμανό θέλουμε και θα μας τον φέρει ο υπηρέτης του ή για εσάς θα είναι το τελευταίο δείπνο αυτό που φάγατε.»

Έδειξε έναν από τα άλλα άτομα.

«Εσύ θα πας μαζί του. Αν κάνει καμιά βλακεία ρίξε! Κι εσύ κουνήσου! Πάνε στον κύριο σου και πες του ότι τον περιμένουμε εδώ για ένα λικεράκι!»

Γέλασε και μαζί του και όλοι όσοι τον ακολουθούσαν. Αυτόν που έδειξε προχώρησε και με το όπλο προτεταμένο έσπρωξε το μπάτλερ έξω από το δωμάτιο.

«Οι υπόλοιποι καθίστε μέχρι να έρθει και το τιμώμενο πρόσωπο. Μην μου λιποθυμήσετε και είστε και σε δύσκολη ηλικία.»

«Όποιος και αν είστε κύριε ακόμα και με τη δικαιολογία των όπλων δεν έχετε το δικαίωμα να μας προσβάλετε!!»

«Να είστε τυχεροί αν οι προσβολές είναι το μόνο που θα πάρετε από μένα κύριε. Τώρα καθίστε και ησυχία!!»

Κάτω από το βλέμμα των κουκουλοφόρων οι τέσσερις τους κάθισαν και περίμεναν. Τα πράγματα είχαν πάρει μια άσχημη τροπή. Σε τι ήταν μπλεγμένος ο οικοδεσπότης τους και τώρα είναι και οι ίδιοι. Ο Ιάσωνας προσπαθούσε να μείνει ψύχραιμος για να μεταδώσει την ψυχραιμία του και στους άλλους αλλά δεν τα κατάφερνε. Παραδόξως αυτή που είχε μείνει αρκετά ψύχραιμη ήταν η Αλίκη, που παρατηρούσε όλα τα γεγονότα όσο διαδραματιζόταν προσπαθώντας να μη το δείξει αλλά ταυτόχρονα να βρει κάποιο στοιχείο για τους εισβολείς. Η φωνή του αρχηγού τους, από τη στιγμή που την άκουσε, του φάνηκε γνωστή. Κάπου την είχε ακούσει πρόσφατα αλλά εκείνη τη στιγμή, μέσα σε όλη αυτή την αναστάτωση, δεν μπορούσε να θυμηθεί που. Γι'αυτό έμενε σιωπηλή και προσπαθούσε εκτός από τη φωνή να δει κάποιο άλλο γνώρισμα που θα την βοηθούσε.

Σε λίγο μπήκαν στο δωμάτιο πρώτα ο μπάτλερ με τη μύτη του να αιμορραγεί και από πίσω αυτός που τον συνόδευε.

«Τι έγινε; Που είναι ο Ρωμανός;»

«Αυτός με πήγε σε ένα δωμάτιο, ήταν άνω κάτω και ένα παράθυρο ήταν ανοιχτό. Μάλλον το έσκασε από εκεί. Προσπάθησε να πάει προς το παράθυρο και του έδωσα μια με το όπλο.»

«Καλά έκανες! Ώστε έχει όρεξη για κρυφτό το αφεντικό σου; Κι εμείς ξέρουμε παιχνίδια όμως!! Φεύγουμε και παίρνουμε και αυτούς μαζί μας!!»

«Μα, πως; Που θα τους βάλουμε;»

«Όλο και κάποιο αμάξι θα υπάρχει. Τόσα άτομα εδώ, κάποιος θα ήρθε με δικό του όχημα. Σηκωθείτε και προχωρήστε! Εσύ δείξε που είναι το γκαράζ! Εσύ πάνε στο δικό μας και περίμενε μας έξω! Οι άλλοι μαζί μου!»

Με την απειλή των όπλων όλοι προχώρησαν, πέρασαν το χολ, εκεί ο άνδρας με το όπλο πήγε στο τραπεζάκι, έγραψε κάτι γρήγορα σε ένα χαρτί και το άφησε στο τηλέφωνο. Με τις οδηγίες του μπάτλερ έφτασαν στο υπόγειο γκαράζ από μια σκάλα που δεν είχαν προσέξει όταν μπήκαν.

«Μια χαρά, έχουμε πολλές επιλογές. Ποιο από αυτά είναι του κυρίου σου;»

Ο μπάτλερ του έδειξε μια BMW μαύρη που ήταν παρκαρισμένη στη γωνία.

«Ωραίο αμάξι, αλλά δεν θα το πάρουμε. Θα πάρουμε τα άλλα δυο τα οποία είναι δικά σας! Σε όποιον ανήκουν να κάνει ένα βήμα μπροστά!»

Η Στέλλα και ο Ιάσωνας βγήκαν μπροστά. Τα πόδια της Στέλλας έτρεμαν και είχε χλομιάσει.

«Εγώ και ένας ακόμα θα πάμε με τις κυρίες στο αμάξι της όμορφης. Οι άλλοι στο αμάξι του κυρίου. Θα ακολουθείς αυτό το αμάξι με την ιδία ταχύτητα και πρόσεχε! Μια λάθος κίνηση και τέλος! Από πίσω θα ακολουθεί και ένα δικό μας αμάξι οπότε δε σε παίρνει να κάνεις ανοησίες, εντάξει;;»

Πόσο ήθελε ο Ιάσωνας να μην πει εντάξει, να γίνει ήρωας και να δείξει στους δικούς του ότι αξίζει και δεν είναι ο άχρηστος που λέει ο πατέρας του. Αλλά δεν ήταν η στιγμή για ηρωισμούς, όχι ακόμα δηλαδή. Οπότε συμφώνησε.

Όλα έγιναν γρήγορα. Τα δυο αυτοκίνητα βγήκαν από το γκαράζ και με το τηλεχειριστήριο του μπάτλερ άνοιξε η αυλόπορτα. Ανάμεσα από τα δέντρα βγήκε ένα ακόμα σκούρο αμάξι και μπήκε πίσω από το αυτοκίνητο του Ιάσωνα. Η πόρτα έκλεινε καθώς τα τρία αυτοκίνητα απομακρυνόταν χωρίς να ξέρουν οι τέσσερις πρώην καλεσμένοι και νυν όμηροι που πήγαιναν...