Ένα ιδιαίτερο δείπνο - Ένα γεύμα και μια πρόταση...

       Τα πιάτα που έφτασαν στο τραπέζι ήταν το ένα καλύτερο από το άλλο. Εκλεκτά εδέσματα που λίγοι από τους καλεσμένους είχαν δοκιμάσει έστω και μια φορά στη ζωή τους. Ο κύριος Παπαστεφάνου δεν το έδειχνε αλλά απολάμβανε κάθε μπουκιά στο πιάτο του. Δεν είχε ποτέ την δυνατότητα και δεν θα την είχε ποτέ με βάση τον τρόπο ζωής που είχε διαλέξει. Η Αλίκη παρατηρούσε τον ευγενικό οικοδεσπότη που την ξάφνιασε με το να την θυμάται μετά από τόσα χρόνια. Φρόντιζε να μην καρφώνει το βλέμμα της πάνω του και κατά καιρούς κοιτούσε και τους υπόλοιπους καλεσμένους. Η Στέλλα ήταν χαρούμενη. Βρισκόταν στο ίδιο τραπέζι με τον νονό της που είχε πολλά χρόνια να δει και που νόμιζε ότι την είχε ξεχάσει. Τώρα θυμόταν τα λόγια του πατέρα της την τελευταία φορά που του το είχε αναφέρει σαν παράπονο. «Οι Σικελοί ποτέ δεν ξεχνάνε. Αυτό να θυμάσαι κορίτσι μου. Ακόμα και χρόνια να περάσουν, και δεκαετίες αν κάποιος Σικελός σε αγαπά δεν θα σε ξεχάσει. Αν σε μισεί... να φροντίσεις να μην σε μισήσει.» Δεν τον είχε πιστέψει. Τα θεωρούσε κούφια λόγια που είχε πει για να την παρηγορήσει. Αλλά τώρα πλέον δεν είχε καμία αμφιβολία. Και ο Ιάσωνας δεν είχε καμιά αμφιβολία πως ο κύριος Ρωμανός είχε κάτι κατά νου για όλους τους όταν τους κάλεσε. Στην αρχή τα λεγόμενα του τον έβαλαν σε σκέψη και προσπάθησε να του αποσπάσει έστω κάτι την ώρα που έτρωγαν τα ορεκτικά αλλά η προσπάθεια του απέτυχε οικτρά. Απέφυγε με πολύ ευγένεια και διπλωματία τα ερωτήματα του αλλάζοντας την ίδια στιγμή συζήτηση. «Τόσα χρόνια στο εμπόριο, έχει μάθει να βγαίνει από δύσκολες καταστάσεις. Πάντως άξιζε η προσπάθεια.»

Ιταλικά και ελληνικά κρασιά συνόδευαν τα πιάτα και η μουσική συμπλήρωνε την όλη ατμόσφαιρα. Η συντροφιά σύντομα είχε τελειώσει το γεύμα και είχε φτάσει η στιγμή για το επιδόρπιο που έφτασε σε ένα μεγάλο ασημένιο δίσκο. Προσγειώθηκε στο τραπέζι και ο μπάτλερ άνοιξε το καπάκι. Ένα επιφώνημα θαυμασμού βγήκε από τα περισσότερα στόματα. Ένα μεγάλο κομμάτι από τούρτα σοκολάτα προσγειώθηκε σε κάθε πιάτο κάνοντας κάποιων τα πρόσωπα να χαμογελάσουν . Αν και οι γιατροί της Αλίκης την είχαν βάλει κάποιους περιορισμούς μετά τις τελευταίες εξετάσεις δεν γινόταν να σηκωθεί από το τραπέζι χωρίς να δοκιμάσει αυτό το εξαίσιο γλυκό που βρισκόταν στο πιάτο της. Ο κύριος Παπαστεφάνου δοκίμασε μόνο λίγο, για να μην προσβάλει τον οικοδεσπότη, και μετά άφησε κάτω το πιρούνι του.

«Δεν σας άρεσε το επιδόρπιο κύριε Παπαστεφάνου;» ρώτησε ο Ρωμανός κοιτάζοντας τον

«Απεναντίας ήταν νοστιμότατο. Απλά δεν τρώω πολύ το βράδυ και σήμερα το παράκανα.»

«Ε αφού την κάνατε την παρασπονδία σας, τι πειράζει τώρα;» είπε με πειραχτικό ύφος ο Ιάσωνας.

«Για να λέω ξέρω κάτι παραπάνω για τον εαυτό μου αγαπητέ κύριε. Δεν νομίζετε;»

«Καλά δεν επιμένω. Πάντως χάνετε. Κύριε Ρωμανέ πρέπει να δώσετε τα συγχαρητήρια μας στο σεφ σας. Έκανε εξαίσια δουλειά.»

«Ελπίζω να μην είναι μόνο δικιά σας γνώμη, κύριε Παπαπέτρου.»

«Τι λες Padrino mio! Ήταν όλα πολύ ωραία. Χρόνια είχα να φάω τόσο καλά.»

«Θα συμφωνήσω με την νεαρή, φίλτατε Δομίνικε. Κάθε πιάτο και μια απόλαυση. Και η επιλογή των κρασιών εξαιρετική. Να μην μιλήσω και για τα παιδιά εκεί, που μπορεί να τους τρέχουν τα σάλια βλέποντας μας να τρώμε όλες αυτές τις νοστιμιές, με την εξαιρετική μουσική τους!»

«Καλά που μου το θυμίσατε, αγαπητή Αλίκη! Πολύ τους κουράσαμε για σήμερα δεν συμφωνείτε;»

Και λέγοντας το έκανε νόημα και οι καλλιτέχνες σταμάτησαν να παίζουν.

«Σας ευχαριστώ που μας ομορφύνατε τη βραδιά με τη μουσική σας. Ο Λουκάς θα σας οδηγήσει στην κουζίνα για να γευματίσετε και όταν είστε εντάξει θα σας δώσει αυτά που συμφωνήσαμε για απόψε.»

Και οι τέσσερις έκαναν μια υπόκλιση που συνοδεύτηκε από τα χειροκροτήματα όλων στο τραπέζι, μάζεψαν τα μουσικά όργανα στις ανάλογες θήκες και ακολουθώντας τον μπάτλερ βγήκαν από το δωμάτιο. Για λίγο στο δωμάτιο επικράτησε σιωπή που διακόπηκε από μια πρόποση.

«Αγαπητοί μου καλεσμένοι. Θέλω να υψώσω το ποτήρι μου στην υγεία σας και να σας ευχηθώ να βρείτε εδώ απόψε αυτό που θα κάνει τη ζωή σας ενδιαφέρουσα, κερδοφόρα και μια ιδέα πιο όμορφη!»

Όλοι τον κοίταξαν για λίγο περίεργα αλλά ένας ένας με τη σειρά σήκωσαν τα ποτήρια τους και ανταπέδωσαν μια ευχή για τον οικοδεσπότη τους.

«Ασφαλώς θα σας έκανε εντύπωση η πρόποση μου, αν κατάλαβα καλά από την έκφραση σας. Αυτό φανερώνει άγνοια και η άγνοια αθωότητα. Κάτι που περίμενα αυτό το βράδυ. Ήλπιζα ότι αυτοί που θα δεχτούν να με συναντήσουν να είναι αυτοί που θέλω κι εγώ να συναντήσω και να μην έρθουν υποψιασμένοι για κάτι ή με την φαντασίωση μιας δεξίωσης πολλών αστέρων με μοντέλα, δημοσιογράφους και διάττοντες αστέρες του θεάτρου και του κινηματογράφου.»

«Σαφώς και τα λεγόμενα σας μας παραξένεψαν. Αλλά αποτελούν κομμάτι αυτής της ιδιαίτερης βραδιάς. Από το πρώτο λεπτό δεν περίμενα κάτι σαν αυτά που αναφέρατε και χάρηκα που δεν τα βρήκα. Θα θέλατε να μας εξηγήσετε τι εννοούσατε;»

«Μα γι'αυτό σας κάλεσα. Το φαγητό ήταν το ένα σκέλος της βραδιάς. Τώρα ακολουθεί το δεύτερο.»

Χτύπησε δυο φορές τα χέρια του και μπήκαν τα ίδια άτομα και μάζεψαν τα πιάτα και τα μαχαιροπίρουνα από το τραπέζι. Άφησαν μόνο το κρασί και τα ποτήρια. Μόλις το υπόλοιπο προσωπικό έφυγε μπήκε ο μπάτλερ και στάθηκε στη γνωστή του θέση, δίπλα στην πόρτα.

«Τον Λουκά τον έχω μαζί μου αρκετά χρόνια. Είναι από τους λίγους Έλληνες που εμπιστεύομαι, ελπίζω να μην ακούστηκε προσβλητικό αλλά έχω την παραξενιά να μην εμπιστεύομαι κάποιον που δεν έχει το Ιταλικό ή το Σισιλιάνικο αίμα μέσα του. Αυτός είναι μια εξαίρεση. Οπότε ότι πούμε να είστε σίγουροι ότι δεν πρόκειται να βγει παραέξω.»

«Και τι είναι αυτό το τόσο σημαντικό που θα πούμε και το οποίο έχει σχέση με μας Δομίνικε;»

«Βρέθηκα στην Ελλάδα για να δω κάποια αγαπητά μου άτομα και για να κλείσω κάτι παλιούς λογαριασμούς. Και σκέφτηκα να τα συνδυάσω και τα δυο σε μια επίσκεψη. Αυτός είναι ο λόγος που είστε σήμερα εδώ.»

«Δηλαδή;»

«Θέλω τη βοήθεια σας για μια δουλειά. Είναι αρκετά ιδιαίτερη και τα προσόντα σας είναι αυτά που χρειάζομαι.»

«Άλλο πάλι και τούτο!! Δεν πάμε καλά λέω εγώ. Θέλεις να βάλεις ηλικιωμένους ανθρώπους να δουλέψουν για σένα; Από πού και ως που;»

«Εγώ δεν βλέπω κανένα ηλικιωμένο εδώ. Βλέπω τέσσερις ανθρώπους με ταλέντα και ικανότητες που λίγοι έχουν και πολλοί ζηλεύουν. Αν και μόνο αν αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να με βοηθήσουν, μόνο τότε θα το κάνουν. Δεν επιβάλω σε κανένα τίποτα κύριε Παπαστεφάνου.»

«Εγώ με όλη μου την καρδία θα σε βοηθήσω, και το ξέρεις» είπε η Στέλλα και τον πλησίασε.

Εκείνος την φίλησε τρυφερά στα χέρια.

«Το ξέρω Tesoro mio, το ξέρω. Από εσένα δεν περίμενα κάτι λιγότερο. Αλλά πριν ακούσω και τη γνώμη των υπολοίπων καλό θα είναι να σας πω περί τίνος πρόκειται σωστά;»

«Ακριβώς. Χωρίς να ξέρουμε τι ζητάτε δεν μπορούμε να σας πούμε αν είμαστε διατεθειμένοι να σας βοηθήσουμε ή όχι.»

«Έχετε δίκιο κύριε Παπαπέτρου. Επιτρέψτε μου .»

Είπε και σηκώθηκε και με γρήγορό βήμα βγήκε από την τραπεζαρία. Οι τέσσερις καλεσμένοι έμειναν να κοιτάζουν ο ένας τον άλλο και όλοι μαζί τον μπάτλερ που σαν άγαλμα έστεκε στην πόρτα. Τι ήταν τώρα αυτό; Για ποια δουλειά τους ήθελε ο ιδιόρρυθμος οικοδεσπότης τους και ποια ήταν αυτά τα ταλέντα που είχε ο καθένας; Όλα θα τα μάθαιναν... αρκεί να περίμεναν