Ένα ιδιαίτερο δείπνο - Η Συνάντηση!
Σηκώθηκαν και άλλος με περιέργεια, άλλος με εκνευρισμό ακολούθησαν τον επίσημα ντυμένο μπάτλερ. Πέρασαν το χώρο υποδοχής την ώρα που το ρολόι στο σαλόνι άρχισε να χτυπάει και προχώρησαν στην άλλη μεριά του σπιτιού. Εκτός από αυτούς και τον οδηγό τους δεν είδαν άλλο άτομο κάτι που φαινόταν παράξενο για τον Ιάσωνα και την Αλίκη. Είχαν βρεθεί και οι δυο σε πολλές δεξιώσεις και γιορτές και πάντα υπήρχε πολύς κόσμος και αρκετό προσωπικό. Τώρα εκείνοι ήταν ο μόνος κόσμος και το ελάχιστο προσωπικό που είχαν δει κατά την είσοδό του ήταν άφαντο. Σε άλλες περιπτώσεις η Αλίκη θα είχε προφασισθεί άξαφνα αδιαθεσία και θα αποχωρούσε, αλλά η περιέργεια της δεν την άφηνε να το κάνει. Περιέργεια ήταν αυτό που ένιωθε και η Στέλλα για τον χώρο, τους άλλους καλεσμένους και φυσικά για τον οικοδεσπότη που έλπιζε να συναντήσει και τουλάχιστον αυτόν να τον γνωρίζει. Αν και το πορτρέτο στο σαλόνι κάτι της θύμιζε, δεν ήταν σίγουρη τι. Ο κύριος Παπαστεφάνου δεν ανεχόταν όλα αυτά τα θεατρινίστικα. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που δεν πήγαινε στο θέατρο. Προτιμούσε να ξέρει που είναι και τι του γίνεται παρά να βρίσκεται στο σκοτάδι και να ελπίζει να μάθει ποιος το κάλεσε και γιατί να βρίσκεται εδώ μαζί με την κόρη ενός πρώην πρόξενου, τον κακομαθημένο γιο ενός βιομηχάνου και μια κυρία που την τελευταία φορά που οι δρόμοι τους συναντήθηκαν παραλίγο να τον στείλει στο νοσοκομείο.
Φτάνοντας μπροστά σε μια διπλή ξύλινη πόρτα έφτασε στα αφτιά τους ο ήχος εγχόρδων που έπαιζαν μια ωραία μελωδία. Ανοίγοντας την βρέθηκαν σε ένα δωμάτιο μεγαλύτερο από το σαλόνι. Η μια πλευρά είχε τζάμι από όπου μπορούσαν να δουν μια φωτισμένη με μικρά διακριτικά φώτα αυλή. Εκεί που η τζαμαρία συναντούσε τον τοίχο στεκόταν τέσσερα άτομα, δύο άνδρες και δυο γυναίκες. Εκείνοι ήταν η πηγή της μελωδίας. Έπαιζαν όλοι έγχορδα και ο συντονισμός τους ήταν τέλειος. Στην απέναντι πλευρά υπήρχε ένας δρύινος μπουφές στολισμένος με λουλούδια και στη μια του πλευρά πολλά μπουκάλια με περιεχόμενα διαφόρων χρωμάτων. Μια πόρτα που οδηγούσε σε ένα άλλο χώρο ήταν δίπλα στο μπουφέ. Στο κέντρο του δωματίου κάτω από ένα πανέμορφο πολυέλαιο δέσποζε ένα μεγάλο τραπέζι, καλυμμένο με λευκό τραπεζομάντιλο. Τρία τριπλά κηροπήγια βρισκόταν κατά μήκος του και ανάμεσα τους βάζα με τριαντάφυλλα και ορχιδέες. Στην κεφαλή του τραπεζιού με πρόσωπο προς την πόρτα καθόταν ένας άνδρας που σηκώθηκε μόλις οι καλεσμένοι μπήκαν στο δωμάτιο. Με την κίνηση του αυτή οι καλλιτέχνες σταμάτησαν να παίζουν.
Ήταν ένας ψηλός άνδρας που σίγουρα είχε περάσει την πρώτη πεντηκονταετία της ζωής του. Αυτό μαρτυρούσαν τα γκρίζα μαλλιά του και οι ρυτίδες στο σοβαρό του πρόσωπο. Φορούσε ένα σκούρο μπλε κοστούμι που του πήγαινε τέλεια τονίζοντας το σώμα του που φανέρωνε πως στα νιάτα του θα είχε ασχοληθεί με κάποιο άθλημα ή θα είχε κάνει κάποια χειρωνακτική εργασία. Ένα φουλάρι κάλυπτε το λαιμό του και ένα μέρος από το ανοιχτό πουκάμισο του. Τα σκούρα πράσινα μάτια του τους κοίταξαν όλους πάνω από μια φορά ενώ με το χέρι του, διακοσμημένο από ένα χρυσό δαχτυλίδι, περιποιήθηκε το γκρίζο του μουστάκι. Και οι τέσσερις ήταν σίγουροι πως έμοιαζε με το πορτραίτο στο σαλόνι, μόνο πολύ πιο γερασμένος.
«Αγαπητοί καλεσμένοι! Σας ευχαριστώ που δεχτήκατε την πρόσκλησή μου και που είστε σήμερα εδώ.»
«Ευχαριστούμε για την πρόσκληση κύριε..;» είπε χρησιμοποιώντας όλη του την ευγένεια ο Ιάσωνας
«Σωστά! Είμαι σίγουρος πως όλο αυτό το μυστήριο κάποιους θα ενόχλησε. Αλλά θα επανορθώσω» είπε και προχώρησε προς το μέρος τους. Πλησίασε την Αλίκη, της φίλησε το χέρι με τρόπο που χρόνια είχε να δει.
«Domenico Romano, ή αν θέλετε Δομίνικος Ρωμανός! Χάρηκα κυρία μου»
«Κι εγώ κύριε Ρωμανέ. Και σας ευχαριστώ για την πρόσκληση.»
Οι άντρες αντάλλαξαν χειραψίες και ενώ ο οικοδεσπότης προσπαθούσε ευγενικά να αντεπεξέλθει στα σχόλια του κυρίου Παπαστεφάνου η Στέλλα είχε μείνει να τον κοιτάει. Κάποιον τις θύμιζε έντονα αυτός ο άνδρας. Κάποιο φίλο του πατέρα της; Της μητέρας της μήπως; Σε μια στιγμή τα βλέμματα τους συναντήθηκαν.
«Ασφαλώς η νεαρή κυρία προσπαθεί να θυμηθεί από πού με ξέρει σωστά;»
«Ε, ναι. Συγνώμη αν φάνηκε αγενές αλλά και το πορτραίτο σας μου φάνηκε γνωστό και τώρα που σας βλέπω ακόμα παραπάνω.»
«Μην μου ζητάς συγνώμη, la mia piccola. Τα χρόνια πέρασαν και την τελευταία φορά που σε συνάντησα ήσουν μικρή σαν την κούκλα που σου είχα φέρει. Από τότε εσύ μεγάλωσες, έγινες κανονική κούκλα και εγώ έγινα όπως έγινα.»
«Padrino mio!!!» είπε καθώς πλέον κατάλαβε με ποιον μιλούσε και έτρεξε στην αγκαλιά του. Οι υπόλοιποι έβλεπαν το θέαμα χωρίς να καταλαβαίνουν, η Αλίκη και ο Ιάσωνας χαμογέλασαν ενώ ο κύριος Παπαστεφάνου έστρεψε αλλού το βλέμμα. Οι εξάρσεις συναισθημάτων δεν ήταν το φόρτε του. Προτιμούσε συμμαζεμένα πράμα να μην χάνεται το μέτρο και η τάξη.
«Όπως βλέπετε οι εκπλήξεις έρχονται από εκεί που δεν τις περιμένετε. Για τα τυπικά είμαι ο νονός της δεσποινίδος Μπουτάστι. Με τον πατέρα της μας συνέδεε μια μακρόχρονη φιλία αλλά με τα χρόνια και τις ασχολίες χαθήκαμε. Δεν έπαψα ποτέ όμως να νοιάζομαι για το πνευματικό μου παιδί. Έτσι δεν το λέτε εδώ στην Ελλάδα;»
«Ναι και μπορώ να σας πω ότι για Ιταλός μιλάτε άριστα την γλώσσα μας!»
«Έζησα με Έλληνες και μια από τις γυναίκες μου ήταν Ελληνίδα οπότε ήταν αδύνατον να μην μάθω. Δύσκολη γλώσσα αλλά αν την μάθεις, την λατρεύεις ή την μισείς. Σε μένα συνέβη το πρώτο, ευτυχώς. Αλλά μην καθόμαστε όρθιοι. Ο μάγειρας μου ετοίμασε πολλά εκλεκτά πιάτα για σήμερα.»
Γύρω από το τραπέζι υπήρχαν εννιά καρέκλες αλλά πέντε σερβίτσια και όλα μαζεμένα στη μια μεριά του τραπεζιού. Ο οικοδεσπότης τράβηξε τις καρέκλες στις κυρίες και στη συνέχεια όταν είδε ότι όλοι οι καλεσμένοι του είχαν καθίσει, κάθισε και εκείνος. Έκανε νόημα και οι καλλιτέχνες ξεκίνησαν να παίζουν ένα νέο κομμάτι, το ίδιο απαλό με το προηγούμενο, ενώ ο μπάτλερ, που όλη την ώρα είχε μείνει στην είσοδο του δωματίου πλησίασε προς το μέρος του. Του έδωσε οδηγίες για το σερβίρισμα και μόλις έφυγε κλείνοντας τη διπλή πόρτα πίσω του στράφηκε προς τους καλεσμένους.
«Όπως βλέπετε το τραπέζι είχε θέσεις και για άλλους. Προσκλήθηκαν και άλλοι αλλά δυστυχώς για εκείνους δεν μπόρεσαν να έρθουν. Οπότε θα έχω τη χαρά να μοιραστώ τη βραδιά μαζί σας κι εσείς μαζί μου.»
«Αγένεια τους που αρνήθηκαν μια τέτοια πρόταση για ένα τέτοιο μέρος.»
«Μπορεί κάτι να τους συνέβη κάποια ατυχία. Άνθρωποι είμαστε και μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε.»
«Τότε ελπίζω απλά να ενημέρωσαν γιατί αυτό θα ήταν ακόμα χειρότερο, να σε καλούν και όχι απλά να μην πας αλλά να μην πάρεις να πεις ένα ευχαριστώ αλλά δεν θα μπορέσω. Κάτι τέτοιοι άνθρωποι πολύ με εκνευρίζουν.»
«Για να μην ξεκινήσει μια συζήτηση που δεν έχει λόγο να αρχίσει, το τι και το γιατί δεν έχει σημασία. Κάποιοι μπόρεσαν, κάποιοι όχι.»¨
«Και με ποια κριτήρια επιλέχτηκαν οι παραλήπτες των προσκλήσεων; Για τη δεσποινίδα το καταλάβαμε όλοι. Αλλά για όλους εμάς μπορείτε να μας εξηγήσετε;»
«Ασφαλώς κύριε Παπαστεφάνου, σωστά;»
«Ακριβώς!»
«Με την κυρία Αλίκη, να με συγχωρείτε αλλά ξεχνάω το επίθετο σας, είχαμε βρεθεί σε ένα μεγάλο τραπέζι σε ένα τουρνουά πόκερ στη Ρώμη. Μας είχε κάνει σκόνη και την επόμενη μέρα τους κάναμε το τραπέζι.»
«Α ναι!! Η Ιταλική ομάδα!! Πως το ξέχασα!! Έχετε γερό μνημονικό κύριε Ρωμανέ. Και με τιμάει που με θυμάστε από τότε τόσο έντονα ώστε να με καλέσετε στο σπίτι σας!»
«Το κέφι σας, το μυαλό σας και ο χαρακτήρας σας αγαπητή κυρία μας είχαν εντυπωσιάσει όλους. Δεν υπήρχε περίπτωση να βρεθώ εδώ και να μην πιούμε ένα κρασί να θυμηθούμε τα παλιά.»
«Λέγε με Αλίκη. Δεν μ'αρεσει ο πληθυντικός. Απομακρύνει τους ανθρώπους.»
«Θα συμφωνήσω αν με αποκαλείς κι εσύ με το μικρό μου.»
«Πες πως έγινε Δομίνικε!!»
«Το όνομα σας δεν μου είναι γνωστό και δεν σας θυμάμαι σε κάποια συνάθροιση της οικογένειας μου. Πως βρέθηκα στη μικρή σας λίστα κύριε Ρωμανέ;»
«Μπορεί να μην είναι για σας μα αν είχατε ασχοληθεί έστω και λίγο με τον κόσμου των υφασμάτων θα ξέρατε πως είμαι ένας από τους κύριους προμηθευτές πρώτων υλών στην εταιρία του πατέρα σας. Δεν μπόρεσα να βρεθώ σε καμία τέτοια γιορτή γιατί οι υποχρεώσεις με κρατούσαν πάντα μακριά. Τώρα όμως που είμαι εδώ θέλησα να ανταποδώσω τις δεκάδες χάρες που χρωστώ στον κύριο Παπαπέτρου με το να τιμήσω τον μοναχογιό του καλώντας τον σήμερα. Αλλά υπάρχει και άλλος λόγος που θα προτιμούσα να συζητήσουμε με γεμάτο στομάχι. Τι λέτε;»
«Ναι, γιατί όχι.»
«Και πως ένας μεγαλέμπορος που παίζει πόκερ και έχει τόσο εγκάρδιες σχέσεις με πρεσβευτές και όχι μόνο γνωρίζει κάποιον σαν κι εμένα;»
«Γιατί κύριε Παπαστεφάνου θεωρείτε τον εαυτό σας ασήμαντο πρόσωπο; Έχετε προσφέρει πολλά στα τόσα χρόνια υπηρεσίας σας και σίγουρα θα υπάρχουν κάποιοι που θα σας ευγνωμονούν για κάτι που κάνατε γι'αυτους.»
«Δύσκολο αν είχε τον ίδιο χαρακτήρα όπως όταν συναντηθήκαμε.»
«Μην κολλάτε σε ένα μεμονωμένο γεγονός αγαπητή κυρία. Είπαμε ότι έγινε έγινε.»
«Ε αλλά να μην ακούγονται ανακρίβειες αγαπητέ μου.»
«Για να τα λέει αυτά ο οικοδεσπότης μας κάτι ξέρει παραπάνω από εσάς! Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια και για την πρόσκληση! Είναι μια δικαίωση για μένα, έστω και σε αυτή τη μορφή.»
«Τότε ελπίζω να απολαύσετε όλοι αυτή τη βραδιά. Και μια ωραία βραδιά δεν είναι τίποτα χωρίς ένα καλό γεύμα δεν συμφωνείτε;»
Και λέγοντας το χτύπησε δυνατά τα χέρια του. Η μικρή πόρτα άνοιξε και τρία άτομα μπήκαν μέσα σέρνοντας από ένα καρότσι γεμάτο πιάτα. Ένα λουκούλλειο γεύμα ήταν έτοιμο να αρχίσει....