Ένα ιδιαίτερο δείπνο - Οι καλεσμένοι συστήνονται!
Από την ώρα που κάθισαν στο σαλόνι η Αλίκη προσπαθούσε να θυμηθεί που ήξερε τον κύριο απέναντι της. Σίγουρα δεν άνηκε στους γνωστούς της ή σε κάποια από τις ομάδες πόκερ που έχει συμμετάσχει κατά καιρούς. Και όμως από κάπου τον ήξερε. Ήταν σίγουρη. Μόνο όταν μια νεαρή κοπέλα τους ρώτησε με ευγένεια αν θα πάρουν κάτι και εκείνος αρνήθηκε ζητώντας μόνο ένα ποτήρι νερό της ήρθε στο μυαλό μια εικόνα και όλα ξεκαθάρισαν. Ζήτησε με τη σειρά της ένα τσάι και τον κοίταξε για να σιγουρευτεί.
«Συγνώμη κύριε, μπορώ να σας ρωτήσω κάτι;»
«Παρακαλώ»
«Μήπως δουλεύατε στο Ταμείο Παρακαταθηκών;»
«Μάλιστα»
«Καλά λοιπόν θυμάμαι!!!» είπε σαν να έβρισκε ένα κρυμμένο θησαυρό.
«Τι θυμάστε δηλαδή;»
«Προσπαθούσα να θυμηθώ από πού σας ξέρω και τώρα το βρήκα. Πριν μερικά χρόνια είχα έρθει για να τακτοποιήσω μια προσωπική μου υπόθεση και επειδή υπήρχε ένα πρόβλημα με παρέπεμψαν σε σας.»
«Πολύ πιθανόν. Αλλά μέσα στα τόσα χρόνια που εργαζόμουν, τόσο σαν υπάλληλος και άλλο τόσο μετά σαν προϊστάμενος, έχω συναντήσει εκατοντάδες άτομα. Θυμάστε μήπως και το θέμα σας;»
«Ασφαλώς!! Το πατρικό μου σπίτι και το οικόπεδο ήταν να απαλλοτριωθούν και επειδή υπήρχε ένα κόλλημα στα μέτρα για την αποζημίωση με εξυπηρετήσατε εσείς»
«Εξακολουθείτε να μην με βοηθάτε.»
«Μήπως σας βοηθάει το γεγονός ότι θα σας έφερνα την τσάντα στο κεφάλι αν δεν επενέβαινε μια συνάδελφος σας;»
Αμέσως η εικόνα εμφανίστηκε στο μυαλό του. Ήταν η περίπτωση που η αποζημίωση ήταν υπέρ του δέον μεγάλη και θεώρησε ότι δεν έπρεπε να καταβληθεί. Όσο και αν προσπαθούσε να τον πείσει η κυρία απέναντι του για την αξία του σπιτιού ήταν ανένδοτος. Μέχρι που έφτασε στο σημείο να της ζητήσει να αποχωρήσει και να μην συνεχίσει γιατί θα ήταν άσκοπο. ' Το κράτος δεν μπορεί να ικανοποιεί την κάθε παράλογη απαίτηση που έχετε κυρία μου! Θα πάρετε αυτά που σας αρμόζουν!' της είχε πει και έκλεισε το φάκελο. Η συνέχεια ήταν αυτό ακριβώς που του είχε αναφέρει η γυναίκα απέναντι του.
«Ναι κάτι θυμάμαι. Τέτοιοι εκνευρισμοί συναντώνται συχνά . Δεν ακούσατε τις προάλλες που κάποιος απειλούσε να αυτοπυρποληθεί μέσα στο χώρου του Ταμείου;»
«Εμ, αν έχουν μείνει και άλλοι σαν κι εσάς εκεί πολύ φυσικό το βρίσκω! Αλλά στην περίπτωση μου ευτυχώς η απαίτηση μου κάθε άλλο από παράλογη ήταν και ικανοποιήθηκε.»
«Οπότε τέλος καλό όλα καλά και για τους δυο μας.»
«Ναι δεν έχω σκοπό να κρατήσω κακία κύριε...;»
«Παπαστεφάνου»
«Αλίκη Γεωργίου! Χάρηκα! Μια νύχτα σαν και αυτή λέω να τα αφήσουμε αυτά και να κοιτάξουμε να διασκεδάσουμε!»
«Δεν θα θυμόμουν τίποτα αν δεν το αναφέρατε κυρία μου οπότε ας κάνουμε σαν να μην συνέβη ποτέ. Άλλωστε σε λίγο δεν θα είμαστε μόνοι.»
Πριν τελειώσει τα λόγια του μπήκαν στο σαλόνι δυο νεώτερα άτομα. Μια κοπέλα προπορευόταν και ακολουθούσε ένας άνδρας.
«Καλησπέρα σας!» είπε η κοπέλα κοιτώντας και τους δυο
«Πολύ καλησπέρα σας!» συμπλήρωσε ο κύριος
Οι συστάσεις έγιναν γρήγορα και η Στέλλα κάθισε δίπλα στην Αλίκη ενώ ο Ιάσωνας κάθισε δίπλα στον κύριο Παπαστεφάνου, που ήταν ο μόνος που δεν θέλησε να δώσει το μικρό του όνομα κρατώντας απόσταση.
«Γνωστό το όνομα σας στην πόλη μας κύριε Παπαπέτρου» του είπε όταν κάθισε δίπλα του. «Με τον βιομήχανο τον Παπαπέτρου καμία σχέση;»
«Αίματος! Είναι ο πατέρας μου!»
«Μα αυτό φαίνεται νεαρέ μου! Έχετε το βλέμμα του!!» συμπλήρωσε η Αλίκη «Έχω γνωρίσει τον πατέρα σας αλλά με την μητέρα σας έχουμε ζήσει ωραίες εμπειρίες. Τι κάνει η αγαπητή Μάρθα;»
«Μια χαρά είναι. Περιμένει να την κάνω γιαγιά. Αλλά μάλλον θα περιμένει πολύ ακόμα!»
«Γιατί καλέ; Μια χαρά παιδί είσαι, δουλειά έτοιμη έχεις. Ξέρεις πόσοι ζηλεύουν τη θέση σου;»
«Δεν είναι όλα τόσο όμορφα όπως τα περιγράφεται κυρία μου! Μακάρι να ήταν αλλά δεν είναι!»
'Δεν περίμενα να ακούσω κάτι άλλο. Άλλος ένας γιος που τρώει από τα έτοιμα χωρίς να ξέρει πως βγαίνουν.' Σκεφτόταν ο κύριος Παπαστεφάνου καθώς κοιτούσε τον διπλανό του.
«Μπορεί ο κύριος Παπαπέτρου να έχει κλήση σε άλλο τομέα και να διαπρέπει εκεί. Δεν είναι απαραίτητο να ακολουθήσει κάτι που δεν τον εμπνέει» πρόσθεσε η Στέλλα.
«Για στο στόμα σου!! Σου χρωστάω κέρασμα!!» απάντησε ο Ιάσων και βλέποντας την αμηχανία στο πρόσωπο της κοπέλας χαμογέλασε. Το ίδιο έκανε και εκείνη και η γυναίκα δίπλα της.
«Και το δικό σου όνομα κάτι μου λέει.... Σπάνιο για τα μέρη μας...»
«Γεννήθηκα στη Νάπολη.»
«Α!!! και λέω τι μου θυμίζεις!!! Διδάσκεις μουσική στο Ανατόλια σωστά;»
«Si»
«Η εγγονή μιας καλής μου φίλης πάει εκεί. Και λατρεύει το μάθημα σου! Αιμιλία Πράλη λέγεται!»
«Α ναι την Αιμιλία την ξέρω. Είναι στην τελευταία τάξη. Έχει ταλέντο και το έχω επισημάνει και στους γονείς της.»
«Και σιγά να μην το καταλάβουν! Η γιαγιά της το ξέρει και θα τη στείλει όπου της πεις πάντως. Πριν φύγουμε θα σου δώσω το τηλέφωνο της να μιλήσετε. Θέλει να σε συναντήσει, μου είπε.»
«Θα χαρώ πολύ.»
«Το επώνυμο σας από την άλλη» πρόσθεσε ο κύριος Παπαστεφάνου «Μου θυμίζει τον πρόξενο που είχαμε πριν μερικά χρόνια στην πόλη. Γνώριζε τον διευθυντή μας και τον είχα συναντήσει μια δυο φορές που είχε έρθει να τον επισκεφτεί.»
«Είναι ο πατέρας μου. Ζούσε χρόνια εδώ και φυσικό ήταν να γνωρίσει κόσμο.»
«Τι μικρός που είναι ο κόσμος τελικά!! Πρέπει να είχαμε συναντηθεί στη δεξίωση που έκαναν στον πατέρα σου όταν ήταν να φύγει. Ο πατέρας μου ήταν πρόεδρος του συλλόγου βιομηχάνων και συνδιοργανωτής της δεξίωσης. Τρομερή βραδιά!!»
«Πολύ πιθανόν!! Είχε μαζευτεί πολύς κόσμος εκείνο το βράδυ. Μπορεί να ήμασταν στο ίδιο δωμάτιο και να μην βρεθήκαμε ποτέ.»
«Και να ήθελα δεσποινίς, δεν θα έπαιρνα το θάρρος εκείνο το βράδυ. Από τη μια η παρουσία των γονιών σας και των δικών μου, από την άλλη ο νεαρός με τον οποίο ήσασταν σχεδόν αυτοκόλλητοι το έκανε αδύνατο.»
Το πρόσωπο της Στέλλας σκοτείνιασε καθώς σκέψεις και εικόνες ερχόταν στο μυαλό της. Την αλλαγή είδε πρώτη η Αλίκη.
«Ότι έγινε έγινε παιδιά, τώρα είμαστε εδώ και πρέπει να ζήσουμε το τώρα.»
«Και μια που λέτε εδώ... Ποιανού είναι αυτό το σπίτι;»
«Ιδέα δεν έχω, για χρόνια ήταν κλειστό. Ίσως ο οικοδεσπότης μας λύσει την απορία.»
«Αν καταδεχθεί να έρθει. Είμαστε πόση ώρα εδώ και μόνο το υπηρετικό προσωπικό έχουμε δει.»
«Μπορεί να περιμένει και άλλους καλεσμένους και να έρθει μόλις μαζευτούμε όλοι για να κάνει είσοδο!»
«Τότε οι άλλοι είναι αγενείς γιατί έχουν καθυστερήσει πολύ!! Η πρόσκληση έλεγε οκτώ και κοντεύει εννιά! Δεν είναι ευγενικό να μην είσαι στην ώρα σου όταν σε προσκαλούν!!»
«Δίκιο έχετε κύριε, αλλά ας είμαστε λίγο επιεικείς. Δεν είναι όλοι γνώστες του Savoir Vivre..»
Εκείνη τη στιγμή μπήκε ο μπάτλερ στο δωμάτιο
«Κυρίες και Κύριοι, Το τραπέζι είναι έτοιμο! Ακολουθήστε με παρακαλώ!»
«Ο οικοδεσπότης μας θα μας τιμήσει με την παρουσία του ή θα φάμε μαζί σας;» ρώτησε με φανερό εκνευρισμό ο κύριος Παπαστεφάνου.
«Θα σας συναντήσει στην τραπεζαρία... ακολουθήστε με...»