Ένα ιδιαίτερο δείπνο - Οι όμηροι και μια ανέλπιστη επέμβαση

«Εδώ δεν θα χρειαστούμε απλά έναν άσσο, μόνο με Φλος θα βγούμε σώοι και αβλαβείς» τόνισε ή Αλίκη στο άκουσμα της τελευταία φράσης του μπάτλερ. Και στη σκέψη παλιών ωραίων στιγμών της ήρθε να χαμογελάσει.

«Όρεξη που την βρίσκετε για αστεία κυρία μου. Εδώ τα πράγματα είναι σοβαρά!»

«Και με την γκρίνια και την απαισιοδοξία τι θα καταφέρουμε αγαπητέ; Θα μας βγάλει έξω ή θα κάνει αυτά τα καθάρματα να μας φερθούν καλύτερα;»

«Ενώ εσείς! Πριν λίγο με την παρακινδυνευμένη κίνηση σας μας στερήσατε ένα πλεονέκτημα που μέχρι τότε δεν είχαν σκεφτεί ότι είχαμε.»

«Αν ήξερα με ποιόν είχαμε να κάνουμε να είστε σίγουροι ότι δεν θα έκανα τίποτα εκείνη τη στιγμή. Συγχωρήστε με, σας έβαλα σε μπελάδες αλλά μεγαλώνοντας χάνεις λίγο την αίσθηση του κινδύνου.»

«Κάνατε μια πολύ έξυπνη σκέψη και δεν χρειάζεται να απολογείστε. Μακάρι να το είχαμε σκεφτεί κι εμείς νωρίτερα» είπε η Στέλλα που στεκόταν δίπλα της. Την είχε συμπαθήσει την κυρία Αλίκη. Από τις λίγες ώρες που πέρασαν μαζί μιλώντας της είχε φανεί πολύ ενδιαφέρον άνθρωπος που παρά την ηλικία της δεν το έβαζε κάτω και απολάμβανε τη ζωή κάθε στιγμή. Ενώ εκείνη, μετά από τα γεγονότα που είχαν συμβεί είχε αφήσει πολλά πίσω και κυρίως κομμάτια της ζωής της.

«Εμείς Στέλλα λίγο δύσκολο γιατί οδηγούσαμε και είχαμε και ένα όπλο να μας σημαδεύει. Δεν ξέρω για σένα, εγώ πάντως πρώτη φορά οδηγώ με τόση πίεση. Ούτε όταν έπαθε ο πατέρας μου εκείνο το ατύχημα δεν είχα τόσο άγχος όταν οδηγούσα.»

«Και εμείς πίσω δεν ήμασταν και καλύτερα. Δύο εμείς και δυο οι τύποι με τα όπλα δεν μας λες και άνετα. Ένα λάθος να κάνεις και θα βρισκόσουν να αντικρίζεις την κάννη από πολύ κοντά.»

«Και τώρα τι κάνουμε;»

«Τι εναλλακτικές έχουμε;»

«Θα πρότεινα να κάνετε ότι είπε ο Γύπας για να μην έχετε κανένα πρόβλημα.»

«Απλά δηλαδή να κάτσουμε εδώ και να περιμένουμε τι θα μας κάνουν αν δεν έρθει ο Ρωμανός;»

«Να μην πάρετε καμία λάθος απόφαση κύριε, αυτό λέω. Όσο για τον κύριο Ρωμανό δείξτε λίγη εμπιστοσύνη».

«Εσύ κάτι ξέρεις και δεν μιλάς. Και αυτό με εκνευρίζει! Πες ρε να ηρεμήσουμε κι εμείς! Τι ξέρεις; Θα γίνει κάτι;» ο εκνευρισμός έκανε το κύριο Παπαστεφάνου να χάσει για λίγο τον έλεγχο του εαυτού του. Αμέσως όμως το κατάλαβε και σώπασε.

«Όσο και να σας καταλαβαίνω δεν μπορώ να πω τίποτα μέχρι να λάβω τις ανάλογες εντολές. Πληρώνομαι από τον κύριο Ρωμανό και μόνο τις δικές του εντολές θα εκτελώ.»

Για ώρα κανείς δεν μίλησε. Κάποιοι προσπαθούσαν να ανασύρουν από το μυαλό τους ιδέες από σκηνές που είχαν δει σε κάποια ταινία, άλλοι περιεργαζόταν το χώρο προσπαθώντας να δουν μέσα στο σκοτάδι κάποια πιθανή έξοδο, ενώ ο μπάτλερ είχε ακουμπήσει κοντά στην πόρτα και δεν μιλούσε.

Μέσα στην ησυχία έφτανε από μακριά ο ήχος φωνών που υποψιαζόταν ότι άνηκαν σε αυτούς που τους είχαν αρπάξει. Ενώ για ώρα οι φωνές επαναλαμβάνονταν κάποια στιγμή σταμάτησαν. Κάπου μακριά ακουγόταν ήχος και φασαρία από αυτοκίνητα. 'Πόσο μακριά από κάποιο δρόμο να είμαστε' σκέφτηκε ο Ιάσωνας. 'Αν μπορούσε έστω και ένας να βγει κάπως από εδώ μέσα και έτρεχε μέχρι να βρει και να ειδοποιήσει για βοήθεια'. Τις σκέψεις του όμως σκέπασε μια πιο σκοτεινή. Τι θα γινόταν αν η απόδραση του ενός γινόταν αντιληπτή; Τι συνέπειες θα είχε στους υπόλοιπους;

Ξαφνικά οι φωνές έγιναν πιο δυνατές και πιο κοντινές. Όλοι στράφηκαν προς την πόρτα. Κάπου κοντά τους υπήρχε μια διαφωνία καθώς άνδρες αντάλλασσαν βρισιές στα ελληνικά, στα αγγλικά και σε γλώσσες που κανείς δεν γνώριζε αλλά υποψιαζόταν. Τις φωνές ακολούθησαν πυροβολισμοί, λίγοι στην αρχή που έκαναν αντίλαλο στο σχεδόν άδειο εργοστάσιο, που αυξήθηκαν απότομα. Όλοι έπεσαν στο πάτωμα προσπαθώντας να καλυφτούν καθώς κάποιες σφαίρες χτύπησαν τον τοίχο και την μεταλλική πόρτα.

«Καλυφτείτε και μείνετε μακριά από την πόρτα!» είπε ο μπάτλερ και όλοι μιμήθηκαν τις κινήσεις του. Οι πυροβολισμοί συνεχίστηκαν για αρκετά λεπτά.

Ο ήχος μιας σειρήνας έκανε τα όπλα να σιωπήσουν και όσο αυτός ο ήχος πλησίαζε επικρατούσε σιωπή. Ξαφνικά ακούστηκαν βήματα να τρέχουν και να απομακρύνονται. Λίγο μετά μόνο ο ήχος της σειρήνας που όλο και πλησίαζε έφτανε στα αυτιά τους. Ήταν σίγουρο τώρα πως ήταν η αστυνομία αυτή που έδωσε τέλος στη μάχη. Έμειναν ακίνητοι και περίμεναν. Πλέον άκουγαν καθαρά τις σειρήνες και σε λίγα λεπτά άλλα γρήγορα βήματα που πλησίαζαν και η πόρτα άνοιξε. Δυο αστυνομικοί με τα όπλα στα χέρια και φακούς στάθηκαν στο άνοιγμα.

«Ψηλά τα χέρια! Ακίνητοι!» φώναξε ο ένας

«Είμαστε όμηροι και άοπλοι!» προσπάθησαν να πουν όλοι μαζί δημιουργώντας ένα μικρό χάος.

«Τι συμβαίνει εκεί πίσω;» ακούστηκε μια φωνή και σε λίγο άλλοι δυο αστυνόμοι μαζί με κάποιον ανώτερο τους έκαναν την εμφάνιση τους.

«Δεν μπορώ να καταλάβω κύριε Διοικητά! Μιλάνε όλοι μαζί.»

«Ας μιλήσει ένας και ήρεμα για να βγάλουμε μια άκρη!»

Ο Ιάσωνας πήρε θάρρος και μίλησε

«Είμαστε όμηροι εδώ. Μας έφεραν κάτι άνδρες με όπλα και πριν λίγο έπεσαν κάτι πυροβολισμοί έξω.»

Ο άνδρας που αποκάλεσαν Διοικητή τον κοίταξε λίγο. Το βλέμμα του σαν να ζύγιζε κάθε λέξη που είχε πει.

«Αυτά θα μας τα πείτε στο τμήμα. Μεταφέρετε τους κυρίους και τις κυρίες στη ΓΑΔΘ και κοιτάξτε το χώρο από πάνω μέχρι κάτω.

Ενώ μπήκαν εδώ αλλιώς τώρα έβγαιναν με συνοδεία αστυνομικών. Αυτή η βραδιά δεν έλεγε να τελειώσει για τους καλεσμένους και το μπάτλερ του Δομίνικου Ρωμανού...