Ένα ιδιαίτερο δείπνο - Το μυστήριο συνεχίζεται..

Τα λεπτά κυλούσαν αργά, σαν ώρες. Γύρω από το μεγάλο τραπέζι, οι καλεσμένοι κοιτούσαν ο ένας τον άλλο χωρίς να μιλάνε. Το νέο δεδομένο έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία και μια μυστήρια δουλειά περίμενε το εντάξει τους για να μπει σε δράση.

Την σιωπή έσπασε η άφιξη του οικοδεσπότη. Στα χέρια του κρατούσε κάποιους χάρτινους φακέλους και ένα κουτί. Ο μπάτλερ προσφέρθηκε να τον βοηθήσει αλλά έφτανε μια ματιά του για να τον επαναφέρει στη θέση του. Ακούμπησε όσα κουβαλούσε πάνω στο τραπέζι και βρέθηκε μπροστά σε τέσσερα ζευγάρια μάτια που τον κοιτούσαν με αγωνία. Το ψυχρό βλέμμα που είχε όταν μπήκε πριν λίγο αντικαταστάθηκε από ένα πιο καλοσυνάτο.

« Ξέρω ότι όλα αυτά σας έχουν προκαλέσει κάποιο εκνευρισμό, θα προτιμούσα να ηρεμήσετε και αφού ο Λουκάς γεμίσει άλλη μια φορά τα ποτήρια μας να σας μιλήσω.»

«Μάλλον αμηχανία θα το λέγατε για το άγνωστο που μας περιμένει.» είπε ο Ιάσωνας την ώρα που ο μπάτλερ του γέμιζε το ποτήρι.

«Όπως και να το πείτε δεν θα κρατήσει για πολύ.»

Έσπρωξε τους φακέλους προς το μέρος τους. Πάνω στον καθένα ήταν γραμμένο ένα ονοματεπώνυμο. Πήρε ο καθένας το δικό του και κάποιοι πήγαν να το ανοίξουν.

«Πριν ανοίξετε τους φακέλους» είπε σαν να διάβαζε τις σκέψεις τους « Θα ήθελα να σας πω δυο λόγια. Όπως ξεκίνησα να σας λέω στην αρχή του όμορφου αυτού γεύματος, η πρόσκληση του καθενός έγινε μετά από σκέψη και με βάση κάποιες πληροφορίες που πήρα για τον καθένα σας. Οι πρώτες σελίδες που θα βρείτε λοιπόν στο φάκελο σας είναι τα στοιχεία που συγκέντρωσα. «

«Μας φακελώσατε δηλαδή; Και με ποιο δικαίωμα κύριε Ρωμανέ; Το ξέρετε ότι αυτό είναι παράνομο;» είπε με φανερό τον εκνευρισμό ο κύριος Παπαστεφάνου.

«Όσο και αν σας συμπαθώ, αγαπητέ Δομίνικε, ο κύριος Παπαστεφάνου έχει δίκιο. Δεν γνωρίζω πως συλλέξατε πληροφορίες για όλους μας αλλά δεν είναι σωστή κίνηση αν μάλιστα θέλετε να ζητήσετε τη βοήθεια μας. Κάποιοι από εδώ μέσα θα το έκαναν με μεγάλη τους χαρά αλλά η τελευταία σας δήλωση μπορεί να το αλλάξει αυτό.»

«Δεν σε αδικώ, Αλίκη. Έχεις, έχετε ένα δίκιο. Αλλά κοιτάτε μόνο την μια πλευρά του νομίσματος. Όταν καλείτε κάποιον στο σπίτι σας δεν πρέπει να το γνωρίζετε; Πρέπει! Και αν όχι τόσο καλά όσο κάποιον άλλο, τουλάχιστον να ξέρετε πως μοιάζει, τι του αρέσει και τι όχι για να μπορέσετε να του παρέχετε μια αξιοπρεπή φιλοξενία. Δεν ξέρω αν εσείς, στη χώρα που γέννησε τη φιλοξενία, πάψατε να το σκέφτεστε αυτά αλλά εγώ όχι. Και με εξαίρεση τη γλυκιά μου Στέλλα, που μετά από τόσα χρόνια έπρεπε να ρωτήσω και για αυτή, τους υπολοίπους ή τους είχα δει μια φορά ή καθόλου. Πως θα σας έβαζα στο σπίτι μου χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα για το καθένα σας. Και πως θα ήξερα αν είστε οι κατάλληλοι για αυτό που θέλω να σας ζητήσω αν δεν έψαχνα για εσάς. Πάντως όποια και αν είναι η κατάληξη και η απόφαση σας φεύγοντας μπορείτε να πάρετε τα χαρτιά που σας αφορούν και να τα κάνετε ότι θέλετε.»

Ανοίγοντας τους φακέλους του βρήκαν όντως αυτά που τους είχε πει. Πρόσφατες φωτογραφίες, τραβηγμένες σε στιγμές καθημερινότητας για τον καθένα και τυπωμένες σελίδες που ανέφεραν πληροφορίες κοινά γνωστές και μερικές όχι. Όλοι σχεδόν ένιωσαν εκείνο το παράξενο αίσθημα ότι κάποιος είχε το μάτι του πάνω τους, ότι οι κινήσεις και η ίδια τους η ζωή ήταν κάτω από ένα κιάλι και στην άλλη μεριά βρισκόταν ο οικοδεσπότης τους. Στο τέλος κάθε φακέλου υπήρχε μια σφραγισμένη επιστολή.

«Αυτό κύριοι και κυρίες είναι το ωφέλιμο για σας σε περίπτωση που θελήσετε να με βοηθήσετε. Θα τον ανοίξετε μόνο αν τελικά η απάντηση σας είναι θετική. Αλλιώς θα τον αφήσετε πάνω στο τραπέζι και θα φύγετε.»

«Και τι είναι αυτό που χρειάζεστε τη βοήθεια μας; Θα μας πείτε τελικά ή πρέπει να πούμε ναι για να μάθουμε;»

«Ασφαλώς και θα σας πω. Όπως είπα και πριν λίγο όλα θα γίνουν μόνο αν το θελήσετε. Κανείς δεν υποχρεώνει κανένα να συμμετάσχει.»

Σηκώθηκε όρθιος και σήκωσε το καπάκι από το κουτί. Μια εκτυφλωτική λάμψη φώτισε το χώρο και πυκνός καπνός γέμισε το δωμάτιο κάνοντας την αναπνοή όλων δύσκολη. Ακούστηκε ο ήχος αντικειμένων που πέφτουν και γυαλιών που σπάνε. Ο μπάτλερ στη στιγμή βρέθηκε στη τζαμαρία και άνοιξε το παράθυρο. Οι καλεσμένοι προσπαθούσαν να πάρουν ανάσα χωρίς να μπορούν να δουν δίπλα τους. Τα μάτια τους είχαν γεμίσει δάκρυα και οι πιο μεγάλοι σε ηλικία ένιωθαν ότι θα λιποθυμήσουν σε λίγο. Η Αλίκη, που είχε σηκωθεί για να δει τι είχε μέσα το κουτί, στηρίχτηκε στην καρέκλα και αφέθηκε να κάτσει για να μην σωριαστεί στο πάτωμα. Η Στέλλα βήχοντας μέσα στο καπνό έψαχνε τη γνώριμη σιλουέτα του νονού της αλλά δεν μπορούσε να την δει.

«Είστε όλοι καλά; Τι συμβαίνει;» ήταν τα μόνα λόγια που ακούστηκαν από τη φωνή του Ιάσωνα. Αλλά καμία απάντηση δεν ήταν πλήρης. Πάντα συνοδευόταν από βήχα κάνοντας την δυσνόητη.

Η έγκαιρη πράξη του μπάτλερ είχε άμεσα αποτελέσματα. Σε λίγο η ατμόσφαιρα άρχισε να καθαρίζει καθώς σύννεφα καπνού έβγαιναν από το παράθυρο. Αν τύχαινε να περάσει κάποιος από εκεί κοντά και έβλεπε το θέαμα θα συμπέρανε ότι το σπίτι είχε πιάσει φωτιά. Όταν διαλύθηκε ο καπνός και όλοι σιγά σιγά όρχησαν να βρίσκουν την ανάσα τους ένα νέο σοκ τους περίμενε. Ο οικοδεσπότης τους έλειπε. Η θέση του ήταν αναποδογυρισμένη, τα ποτήρια σπασμένα στο πάτωμα και ένα από τα δυο φύλλα της μεγάλης πόρτας ελάχιστα ανοιχτό. ...