ΕΝΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΤΑΞΙΔΙ

Επιτρέψτε μου να σας πω μια ιστορία. Σαν του παραμυθάδες των παλιών εποχών κι εγώ, θα σας ταξιδέψω και όταν η ιστορία μου τελειώσει οι τελικοί κριτές θα είστε εσείς.

«Βρέθηκα που λέτε πριν καιρό στους δρόμους μια πόλης που είχε ένα όνομα αλλά πολλές ιδιότητες, πολλά πρόσωπα και έκρυβε άλλα τόσα μυστικά. Την επισκεπτόμουν τακτικά αλλά αυτή τη φορά ήταν όλα διαφορετικά. Από την πρώτη στιγμή το ταξίδι μου προμηνυόταν δυσοίωνο καθώς ο ένας οικοδεσπότης μου θα μου παραχωρούσε μεν κατάλυμα αλλά όχι τη χαρά της παρουσίας του. Όμως αυτό επιθυμούσα και ήταν και ο λόγος της επίσκεψης μου στην πόλη αυτή.

Ο δεύτερος είχε σκοτεινό νου και μαύρες σκέψεις για τη ζωή του και είχε αποφασίσει να απομονωθεί.

Χωρίς να χάσω το θάρρος μου επιστράτευσα το λόγο, την πειθώ και μια μικρή δόση ψεύδους και το γλυκό έδεσε. Θα είχα κατάλυμα και μια παρέα που δεν ειχε τη διάθεση για πολλά αλλά σίγουρα θα το άλλαζα. Πόσο απλά έμοιαζαν όμως όλα.

Όταν έφτασα και επιτέλους απόθεσα τα πράγματα μου στο σπίτι κατάλαβα ότι δεν θα ήταν τόσο εύκολο όλο αυτό που σκεφτόμουν. Αν και καλός στην ψυχή ο φίλος μου, οι καταστάσεις που βίωνε τον είχαν μετατρέψει σε ένα κλειστό πλάσμα που αν μπορούσε να βγάλει ρίζες ή λειχήνες θα το έκανε. Φρόντιζε με περισσή αγάπη το ηλικιωμένο άτομο με το οποίο ζούσε και αυτή η ενασχόληση του απομυζούσε όλη του την ενέργεια.

Ήθελα να βρω μια λύση αλλά καμιά ιδέα δεν μου ερχόταν. Ήταν σαν η βρύση του μυαλού μου να είχε μια κάνουλα και κάποιος την είχε στρίψει τόσο που με το ζόρι έσταζε. Το μόνο που με βοηθούσε και εξακολουθεί να με βοηθάει σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ένας καλός περίπατος.

Και μια και δυο βρέθηκα να περιφέρομαι στους γκρίζους δρόμους με τα σκοτεινά πρόσωπα που έψαχναν φως κάτω από μικρές λάμπες χαράς και ηδονής στα γεμάτα με όμορφες ζωγραφιές στου τοίχους σοκάκια.

Ένα από αυτά με οδήγησε στην είσοδο ενός μικρού και όμορφου καφέ. Μια παρόρμηση με έκανε να μπω και να καθίσω στο πρώτο τραπέζι κοντά στο παράθυρο. Αφού παρήγγειλα τον αγαπημένο μου καφέ σε μια σερβιτόρα, που όρκο θα έπαιρνα ότι την έχω δει σε κάποιο σόου της τηλεόρασης, άφησα το βλέμμα μου να πλανηθεί στο χώρο και να καθαρίσει το μυαλό μου από σκέψεις.

Εκείνη την ώρα από το βάθος του μαγαζιού βγήκε με γρήγορο βήμα μια κυρία που κρατούσε το τηλέφωνο στο χέρι.

-Άστα που να στα λέω. Έχουμε καλά νέα! Την ξεφορτωθήκαμε τη γριά! Ναι, ναι Κική μου. Αύριο πάει στο γηροκομείο και ησυχάζουμε. Οπότε μεθαύριο κανονικά ελάτε με τα κορίτσια στο σπίτι, θα το στήσουμε μέχρι το χάραμα. Να γιορτάσουμε την ελευθερία μας. φτάνει πια να την ξεσκατίζω και να τρέχω με τα χάπια. Δεν θα με πεθάνει για ένα σπίτι αυτή.

Η κοπέλα εκείνη την ώρα μου έφερε τον καφέ και από ότι είδα με κοιτούσε με ένα παράξενο βλέμμα. Και με εκείνο το βλέμμα με έκανε να νιώσω σαν να βυθίστηκα στον πιο κρύο ωκεανό, όλο μου το σώμα έτρεμε για λίγες στιγμές και μέσα στο σοκ μου φάνηκε σαν να άκουσα την φωνή της κοπέλας να μου λέει « Ας τον, έχει διαλέξει. Θέλει απλά να τον αποδεχτεί και να τον συμπαρασταθεί ένας φίλος.»

Τελείωσα τον καφέ αμίλητος και όταν ζήτησα να πληρώσω περίμενα να δω την ίδια σερβιτόρα.

«Σχόλασε πριν λίγο» μου είπε ένας νεαρός.

Γύριζα πλέον με νέο θάρρος και κουράγιο. Ήμουν έτοιμος για το επόμενο βήμα σε εκείνη την τεράστια πόλη με του αμέτρητους διαβόλους που την σκοτεινιάζουν, αλλά και τους λιγοστούς και πιστούς της Αγγέλους που σκορπούν το φως τους εκεί που πρέπει.

Μπορεί να μην ήταν το ιδανικό ταξίδι, αλλά νιώθοντας πλέον διαφορετικά κατάφερα να απολαύσω την παρέα του φίλου μου, να μου ανοίξει την καρδιά του και να καταλάβει πως οι πράξεις του είναι αξιέπαινες και πως ένοιωθα τιμή που ήταν φίλος μου».