ΕΝΑ ΠΑΡΑΠΟΝΟ

Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, έτσι λένε. Όχι όμως η δικιά μου. Είναι αμαρτία αυτό που λέω αλλά αλήθεια ντρέπομαι για αυτό που κάνω.

Τον πρώτο καιρό τα πράγματα ήταν αλλιώς, λιγότεροι πελάτες άρα λιγότερη δουλειά. Ήταν και αρχή δεν το σκεφτόμουν. Άνοιγα τον πάπυρο, τότε αυτό είχαμε, διάβαζα και αφού έβρισκα τον υποψήφιο πελάτη όλα καλά. Μετά άρχισαν να αυξάνονται οι επισκέψεις και πλέον τα πράγματα έγιναν δύσκολα.

Δεν έχω παράπονο, έχω συναντήσει όλη τη γκάμα των πελατών. Τους καλούς, τους κακούς, τους στραβούς κι ανάποδους, τους δειλούς και του θαρραλέους. Με έχουν βρίσει, με έχουν φτύσει, με έχουν καταραστεί. Κάποιος προσπάθησε να μου πετάξει μια πολυθρόνα κάποτε, άλλος κάρβουνα και άλλος με θυμιάτιζε για να φύγω και πάει λέγοντας.

Όταν ξεκίνησαν οι αντιδράσεις τέτοιου είδους άρχισα να τις καταγράφω για να έχω κάτι δημιουργικό να κάνω, να ξεφεύγω λίγο από την μονοτονία. Αυτό με κράτησε για αρκετά χρόνια, αλλά από ένα σημείο και μετά άρχισαν οι επαναλήψεις και εκεί έχασα κι εγώ το ενδιαφέρον μου.

Τώρα θα μου πεις τι μου ρθε να πιάσω μια τέτοια συζήτηση και μάλιστα με σένα και τώρα. Ε θα έπρεπε να γίνει κάποια στιγμή, το ήθελα είναι η αλήθεια. Αλλά μια η αλλαγή της διακυβέρνησης, το μπάχαλο που ακολούθησε και που για να το σταθεροποιήσετε σας πήρε αρκετά, μια εκείνες οι φορές που έπεσε τόση δουλειά που δεν έβρισκα χρόνο ούτε το καράβι μου να μπαλώσω που να βρεθεί χρόνος. Και να που μας έφεραν οι δρόμοι μας κοντά. Δικαιούμαι ένα διάλλειμα, το γράφει το καταστατικό που ανανεώσαμε, οπότε θα κάνω χρήση του δικαιώματος μου για πρώτη φορά από τότε που αναλάβαμε για να σου μιλήσω. Κι αν θες μην μου απαντάς, φτάνει που θα ξέρω εγώ ότι σου μίλησα.

Κουράστηκα να στέκω ψυχρός μπροστά σε καυτά δάκρυα, σε αναφιλητά και παρακάλια. Να μην κουνάω ούτε βλέφαρο μπροστά σε βρισιές και κατάρες και απλά να περιμένω να τελειώσει ο μονόλογος του καθενός για να κάνω κι εγώ τη δουλειά μου. Αν ήξερα τότε το μέλλον αυτής της δουλειάς, πίστεψέ με θα προτιμούσα να γίνω το παιδί για τα θελήματα. Τώρα θα είχα βγει στη σύνταξη, θα απολάμβανα την μακάρια γαλήνη μου και θα ονειρευόμουν τα περασμένα. Δεν θα ήμουν αναγκασμένος να κάνω την ίδια διαδρομή, απλά σε άλλους προορισμούς.

Το μόνο που πραγματικά μου αλαφραίνει μια δύσκολη μέρα είναι αυτοί που έρχονται με αποσκευές. Μου αρέσει να τις βλέπω να λάμπουν και να γυαλίζουν δίνοντας χρώμα στο μουντό μου σκαρί.

Γιατί αυτές οι αποσκευές είναι τόσο αγνές και όμορφες που καμία εξουσία δεν τις στέρησε από κανένα, ούτε τότε ούτε τώρα η δική σας. Μου αρέσει να τους έχω κοντά μου και να παίρνω έστω για λίγο μια γεύση αυτού που ποτέ δεν θα μπορέσω να πάρω ή να δώσω εγώ.

Γιατί κανείς δεν θα μπορέσει να αγαπήσει ένα μακάβριο βαρκάρη, που έρχεται για να δώσει τέλος σε ότι όμορφο έχεις.

Το μόνο που δεν μπορώ να στερήσω είναι αυτό που θα κουβαλάει πάντα μαζί του, την αγάπη που έδωσε και πήρε.

Και τώρα που στα είπα και ξελάφρωσα πες μου, υπάρχει καμιά ρύθμιση και για τους αρχαιότερους υπαλλήλους αυτού του κόσμου ή θα πρέπει να περιμένω την επόμενη κυβέρνηση;

Αν ήξερα τι με περίμενε θα έβγαζα το σκασμό όταν με μπαγλάρωσε ο Σίσυφος, αλλά στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα.

Μένεις σιωπηλός και δεν μου αρέσει... καλά θα σε αφήσω να το σκεφτείς γιατί το διάλλειμα τελείωσε. Σε κανένα αιώνα πάλι, εκτός αν κάτι αλλάξει. Μυστήριες οι βουλές σου λένε... όπως και η αγάπη.