ΚΑΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΗΘΕΙΑ

«Κοιτά να δεις τι έγινε πάλι. Λες και με έχουν βάλει στόχο όλα τα παράξενα έμενα. Δεν τολμώ να κάνω μια βόλτα και τσουπ θα πέσω πάνω σε κάποιον ή κάτι που θα με ξαφνιάσει.»

«Αμάν ρε φίλε! Πάλι τα ίδια; Τι απίστευτο ψέμα θα σκαρφιστείς αυτή τη φορά;»

«Νομίζεις ότι σε κοροϊδεύω;»

«Εμ τι. Δεν το νομίζω, είμαι σίγουρος. Από όσο σε θυμάμαι δεν υπάρχει φορά που να έχεις βγει για εκείνους του μοναχικούς σου περιπάτους και να μην μου έρθεις με μια απίστευτη ιστορία. Τι μια βρίσκεις ένα πορτοφόλι γεμάτο χαρτονομίσματα από μια χώρα που ανάθεμα και αν υπάρχει, την άλλη πέφτει πάνω σου μια ομπρέλα χρυσή και η ιδιοκτήτρια της σου φάνηκε αλλόκοτη. Αν μαζέψω όλες αυτές τις ιστορίες σίγουρα θα γράψω ένα από τα καλύτερα βιβλία φαντασίας που υπάρξουν εκεί έξω. Μέχρι και τις ιστορίες του Βαρόνου Μινχάουζεν θα ξεπερνούσε.»

«Να φίλος, να μάλαμα! Δεν φταίει κανείς άλλος, μόνο εγώ. Που έρχομαι με ενθουσιασμό να σου πω τι μου συνέβη, τι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ συνέβη και πέφτω πάνω στην ειρωνεία σου. Αφού δεν θες δε ξαναμιλάμε.»

Χτύπησε με δύναμη τα κέρματα στο τραπέζι και σαν ελατήριο τινάχτηκε προς την πόρτα, την άνοιξε και έφυγε. Ο Θωμάς δεν πρόλαβε καν να αρθρώσει μια λέξη και ο φίλος του ο Νεκτάριος είχε φύγει. Έμεινε να κοιτάει την άδεια θέση, τα λεφτά και την πόρτα σαν άγαλμα. Τόσο πολύ τον είχε πειράξει; Μήπως το είχε παρακάνει κι αυτός; Αλλά και εκείνος ο Νεκτάριος ήταν απίστευτος. Όλες αυτές οι ιστορίες κάθε άλλο παρά αληθινές έμοιαζαν. Η φαντασία του φίλου του οργίαζε και ήταν πάντα αυτός ο αποδέκτης των εξωφρενικά απίστευτων ιστοριών. Αλλά η αντίδραση του τον ξάφνιασε. Μάλλον κάτι υπήρχε πίσω από αυτά και εκείνος βιάστηκε να τον κρίνει. Το έκανε συχνά και του το έχουν επισημάνει στο σπίτι. 'Κρίνεις πολύ εύκολα. Δώσε χρόνο και χώρο στον άλλο να σου δείξει και μην μιλήσεις πριν βουτήξεις τη γλώσσα στο μυαλό σου' του έλεγε ο θείος του ο Χαρίδημος. Συνταξιούχος καθηγητής είχε φάει με το κουτάλι όλη τη νεολαία και τις απίθανες ιστορίες που σκαρφιζόταν για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Αλλά πάντα ήξερε να ακούει, να μελετάει και να κρίνει μόνο στο τέλος όταν πλέον ήταν σίγουρος.

Αν ήταν εκεί τώρα θα τον είχε κατσαδιάσει και με το δίκιο του. Ο Νεκτάριος ήταν ένα σπάνιο άτομο, καλόκαρδος και εργατικός και πάντα εκεί όταν τον χρειαζόταν οι φίλοι του. Και από όλους όσους είχε ο μόνος που απέμεινε ήταν ο Θωμάς και αυτός τώρα με την συμπεριφορά του τον έκανε να φύγει.

Ντύθηκε γρήγορα, πλήρωσε και αυτός και παίρνοντας την ομπρέλα του βγήκε έξω. Έβρεχε έντονα εδώ και ώρες και οι δρόμοι είχαν αρχίσει να πλημμυρίζουν. Τσαλαβουτώντας στα βρεγμένα πεζοδρόμια και διασχίζοντας δρόμους που είχαν αρχίσει να θυμίζουν μικρά ποτάμια έφτασε στο σπίτι του φίλου του. Χτύπησε το κουδούνι μια, δυο αλλά καμιά απάντηση. Τον πήρε τηλέφωνο αλλά δεν το σήκωνε. «Θύμωσε σ'αλήθεια» σκέφτηκε. Προσπάθησε να θυμηθεί τα στέκια του, τις προτιμήσεις του και σαν φωτοβολίδα του ήρθε μια εικόνα. Το μεγάλο δέντρο στο κέντρο της πλατείας ήταν πάντα η αρχή και το τέλος των περιπάτων του, αυτών των μοναχικών περιπάτων στους οποίους συνέβαιναν εκείνα τα μυστήρια, παράξενα και ανεξήγητα.

Με κόπο και με βρεγμένα μπατζάκια έφτασε στο πάρκο. Ψυχή πουθενά. Φώναξε το όνομα του αλλά ο συνδυασμός της βροχής και του ανέμου που έκανε τα φύλλα να θροΐζουν έντονα τον κάλυψαν. Πήγε προς το δέντρο, έστριψε και πέτρωσε. Τα κλαδιά του αειθαλούς δέντρου είχαν γύρει πάνω από τον λιπόθυμο σώμα του Νεκτάριου, κάνοντας ένα φυσικό σκέπαστρο που τον προστάτευε από τη βροχή. Και είχαν μαζευτεί τόσα πολλά ώστε ούτε μια σταγόνα δεν το άγγιξε, ενώ γύρω επικρατούσε ο κατακλυσμός.

Έκανε κάποια λεπτά να συνέλθει, σταυροκοπήθηκε και έτρεξε προς τα εκεί. Όταν η δική του ομπρέλα τον σκέπασε, το δέντρο με ένα τίναγμα γύρισε στην προηγούμενη του θέση, με ένα κλαδί να τον χτυπάει στο κεφάλι όπως έκαναν οι δυο του σαν πείραγμα ο ένας στον άλλο. Ένα χαμόγελο είχε μείνει στα χείλι του σαν να έλεγε « εγώ στα έλεγα αλλά εσύ δεν με πίστευες».