ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΟΝΕΙΡΩΝ

Από όσους έμεναν στην οδό Ονείρων, όποιον και να ρωτούσες θα σου έλεγε τα καλύτερα λόγια για τον Τρύφωνα. Ήσυχος, καλοσυνάτος, με το χαμόγελο στα χείλι και μια καλή κουβέντα για τον καθένα. Έμενε στο τελευταίο σπίτι του δρόμου, εκεί που άρχιζε το παλιό μισογκρεμισμένο τείχος που έστεκε ακόμα απομεινάρι παλιών και δοξασμένων εποχών για την πόλη.

Το σπίτι του δεν διέφερε πολύ από τα διπλανά του, με λίγα λουλούδια και μια μεγάλη μηλιά στην αυλή. Τα φρούτα της οποίας χαιρόταν όλη σχεδόν η γειτονιά κάθε χρόνο. Κανένας όμως, όσο και αν ρωτούσες δεν θα μπορούσε να σου μιλήσει για το εσωτερικό αυτού του σπιτιού, γιατί απλά κανείς δεν πέρασε ποτέ την πόρτα του.

Αυτό ήταν πάντα το μικρό μαύρο σύννεφο που σκίαζε τις καλές εντυπώσεις που είχαν όλοι για τον Τρύφωνα. Μεγάλη η περιέργεια και ειδικά ανάμεσα στις μεγαλύτερες σε ηλικία γυναίκες, που πυροδοτούσε πάντα μακροσκελείς συζητήσεις στα απογευματινά τέϊα στο σπίτι της κυρίας Καρδάμη.

«Τι παράξενο παιδί, καλός χρυσός αλλά αυτή η εμμονή του. Ούτε ένας να μην έχει μπει στο σπίτι του. Τι να κρύβει άραγε;»

«Γιατί πάντα κάποιος πρέπει να κρύβει κάτι, κυρία Κατίνα μου;» ρώτησε η Καρδάμη ευγενικά χωρίς να θίξει τις καλεσμένες της.

«Μπορεί απλά να είναι ψυχολογικό. Εμένα η συμπεθέρα της πλύστρας μου, μια καθώς πρέπει κυρία του Λαχανά, δεν θέλει να δει γάτα στα μάτια της. Κάποτε όταν ήταν μικρή παίζοντας φαίνεται είχε μια διένεξη με ένα ζωντανό και από τότε το νιαούρισμα τους της προκαλεί τρόμο».

«Και τι σχέση έχουν οι γάτες της κυρίας αυτής με την παραξενιά του αγαπητού κατά τα άλλα Τρύφωνα; Εγώ φοβάμαι ότι κάτι ύποπτο κρύβει και δεν θέλει να το δούμε».

«Και αν ισχύει κάτι τέτοιο καλή μου» επενέβη η γυναίκα του Μάστρο Μάνθου, του ποδηλατά «από τη στιγμή που δεν μας ενοχλεί και το παλικάρι είναι μια χαρά εμάς τι μας κόφτει;»

«Το λες αυτό καλή μου» είπε τονίζοντας τις τελευταίες λέξεις θέλοντας να δείξει τον εκνευρισμό της η Κατίνα «γιατί τον έχετε πελάτη και με τον δίκιο σας τον υπερασπίζεστε. Αν όμως γίνει το κακό και φταίει αυτό που κρύβει εκεί μέσα θα δικαιωθώ!» είπε και ήπιε μονορούφι το τσάι κάνοντας ένα τσιριχτό ήχο.

«Περιμένεις δικαίωση μέσα από την καταστροφή, Αικατερίνη Σβούρα;»

Η γηραιά κυρία που μίλησε ήταν η πιο μεγάλη γυναίκα της γειτονιάς, άτομο αξιοσέβαστο και πάντα παρών σε όλα τα δρώμενα της οδού Ονείρων. Χήρα ναυάρχου από εικοσαετίας και κόρη καπνέμπορα από την Αίγυπτο δεν σνόμπαρε κανένα και η γνώμη της έπεφτε βαριά στην κοινωνία. Σπάνια μιλούσε και ακόμα πιο σπάνια κουτσομπόλευε.

Όλες οι γυναίκες στράφηκαν πρώτα σε εκείνη και μετά στην Κατίνα. Άλλαξε χρώματα η γυναίκα και με τρεμάμενο χέρι προσπάθησε να γεμίσει το φλιτζάνι της, χύνοντας λίγο τσάι στο πουκάμισο της.

«Όχι... όχι , προς Θεού κυρία Σεβαστού! Απλά...»

«Απλά δεν υπάρχουν. Σε ένα δρόμο που τα όνειρα βρίσκουν καταφύγιο μην προσπαθείς να τα εγκλωβίσεις σε κιβώτια και περιθώρια. Ο Τρύφωνας είναι ένα άτομο που ήρθε και βρήκε αυτό που γύρευε στο συγκεκριμένο σπίτι. Μην τον αναγκάσετε να το χάσει.»

«Τι να χάσει;» Λες και όλες ήταν συνεννοημένες είπαν όλες μαζί ταυτόχρονα.

Τα λεπτά της σιωπής αβάσταχτα και όλες κρεμόταν από τα χείλι της γηραιάς κυρίας.

«Τα αδέλφια του που φιλοξενεί πίσω από την κλειστή πόρτα και του κάνουν παρέα όταν εμείς του στερούμε την δική μας. είναι ένα θαυμαστό παιδί με ένα εξίσου παράξενο ταξίδι που τον έφερε εδώ. Πιστέψτε με, ξέρω από ταξίδια. Αφήστε τον να το ζήσει και όταν θελήσει, ή όταν φτάσει ο καιρός θα μας το αποκαλύψει.»

Από τότε, λες και τα λόγια της είχαν το βάρος εκείνων του δικαστή, κανείς δεν ασχολήθηκε με τον παράξενο Τρύφωνα και την ακόμα πιο παράξενη παρέα στο σπίτι... μέχρι τη μέρα που θα αποφάσιζε να μιλήσει...