ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΜΕΤΑ…

Δεν ξέρω τι μέρα είναι, έχει χαθεί η αίσθηση του χρόνου μετά το συμβάν. Πρέπει να καταγράψω ότι είδα και θυμάμαι από εκείνη τη μέρα, τότε που όλα άλλαξαν.

Δεν ξέρω αν κανείς θα βρεθεί να διαβάσει αυτές τις γραμμές, δεν έχω ιδέα αν και που υπάρχουν άλλοι επιζώντες αλλά όπως έλεγε και το αγαπημένο μου ρητό «Τα γραπτά μένουν, τα λόγια πετούν».

Θέλω να αφήσω αυτό σαν ένα είδος ημερολογίου μιας καταστροφής που πολλοί προφήτεψαν αλλά κανείς δεν πίστεψε. Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα.

Όλα ξεκίνησαν μια μέρα μετά την εικοστή πρώτη Δεκεμβρίου, τη μέρα του χειμερινού ηλιοστασίου με τη μεγαλύτερη νύχτα να καλύπτει για μια ακόμα φορά τη Γη. Ελάχιστοι έδωσαν σημασία, μια μέρα ακόμα ήταν στο ημερολόγιο τους, ποιος νοιάζεται. Ο Χειμώνας είχε μπει για τα καλά και οι γιορτές πλησίαζαν. Μέρες γλεντιού και οι αγορές γέμιζαν από ενθουσιώδης καταναλωτές που είχαν βάλει σκοπό της ζωής τους να ξεκοκαλίσουν τις πιστωτικές τους κάρτες σαν να μην υπήρχε αύριο. Όταν το σκέφτομαι αυτό λέω ότι αυτή η συγκεκριμένη φράση ήταν προφητική. Γιατί το αύριο δεν είχε καμία σχέση με όσα το φτωχό μυαλό μας σκεφτόταν και υπολόγιζε.

Εκείνο το πρωί ο ουρανός φώτισε για να σκοτεινιάσει ξαφνικά λίγη ώρα αργότερα. Βλέμματα στράφηκαν στον ουρανό για να αντικρύσουν ένα τρομερό θέαμα. Τεράστιοι μεταλλικοί κύβοι πετούσαν πάνω από τις πόλεις αγνοώντας τη βαρύτητα. Οι κοφτερές γωνίες τους μόλις που πλησίαζαν τις κορυφές των ψηλότερων κτηρίων και ένας υπόκωφος ήχος έκανε αντίλαλο από όπου περνούσαν. Όλοι είχαν βγει σε δρόμους και μπαλκόνια για να δουν και να φωτογραφίσουν το παράξενο αυτό θέαμα. Μόνο κάποιος επίδοξος φωτογράφος παρατήρησε κάτι να αλλάζει στους κύβους εκείνους όταν σταμάτησαν να κινούνται.

Οι πλευρές του άνοιξαν σε δεκάδες μικρές τρύπες από τις οποίες ξεχύθηκαν άπειρα έντομα που έπεσαν πάνω στον κόσμο. Μικρές μηχανικές σφήκες έσπειραν το φόβο και τον θάνατο εκείνη τη μέρα αφανίζοντας το 50% του πληθυσμού της Γης. Μόνο όταν νύχτωσε τα μηχανικά σμήνη επέστρεψαν στις κυβικές φωλιές τους και οι επιζώντες τόλμησαν να βγουν από τις όποιες κρυψώνες τους. Κανείς δεν ήξερε τι να σκεφτεί και τι να κάνει. Θεωρίες πολλές, φόβος περισσότερος και πανικός ατέλειωτος. Ο στρατός κατάφερε να απομακρύνει μερικά από τα παράξενα εκείνα αντικείμενα δίνοντας λίγος θάρρος αλλά μόνο για μια μέρα.

Την επόμενη αντικρίσαμε τον απόλυτο τρόμο. Από τα νεκρά κουφάρια όσων δεν είχαν ταφεί άρχισαν να βγαίνουν μικρό μηχανικά έντομα και να πετάνε κυνηγώντας το επόμενο τους θήραμα. Νέος κύκλος τρόμου και αγωνίας με τους ανθρώπους να αλλάζουν το ρόλο του θηράματος και του θηρευτή δεκάδες φορές στην ίδια μέρα.

Μικρά καταφύγια δημιουργήθηκαν με την υποστήριξη του στρατού και του Κράτους, που μέρα με τη μέρα λιγόστευαν. Ο κόσμος άρχισε να χάνει το κουράγιο του και την υπομονή του. Η καλοσύνη και η ανθρωπιά κρύφτηκαν στα υπόγεια της ψυχής και έδωσαν τη θέση τους στην αγριότητα και τα ένστικτα επιβίωσης. Και όταν οι πηγές ενέργειας και τα αγαθά κατά συνέπεια έγιναν λιγοστά εκεί τα καταφύγια έγιναν στρατόπεδα. Από ένα σημείο και μετά λίγη σημασία δίναμε στα μηχανικά έντομα που αδιάκοπα συνέχιζαν το καταστροφικό τους έργο. Δεν μας ένοιαζε ποιοι ήταν και τι ήθελαν, αρκεί να είχαμε φαί και ρεύμα εμείς και κανείς άλλος. Αυτό μόνο μια κατάληξη είχε, την απομόνωση.

Εδώ και ένα χρόνο ζω μόνος σε ένα μέρος που έχω ασφαλίσει με αυτοσχέδιες παγίδες και όλα τα απαραίτητα για τις επόμενες λίγες μέρες. Μετά πρέπει να βγω για να κλέψω ή να βρω ότι απέμεινε από κάποιον άτυχο που έπεσε στα μηχανικά κεντριά των παράξενων επισκεπτών μας.

Δεν ξέρω αν και πόσο θα αντέξω, αλλά εδώ και μέρες βλέπω συνέχεια το ίδιο όνειρο. Να απολαμβάνω το ηλιοβασίλεμα παρέα με φίλους πίνοντας καφέ. Χωρίς φόβο, χωρίς μίσος , χωρίς αυτό το μηχανικό βόμβο πάνω από τις ζωές μας.

Τα ρολόγια έχουν σταματήσει εδώ και καιρό... αλλά ακούω ένα ανεπαίσθητο τικ τακ... στην αρχή ήταν μακριά... αλλά πλησιάζει... όλο και πλησιάζει....