Ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ

Κι ύστερα σου λένε μην πιστεύεις στις προλήψεις, στους θρύλους και τις παραδόσεις. Από παλιά μας έλεγαν ότι τις γιορτινές μέρες των Χριστουγέννων, αν ακούσεις χτύπημα στην πόρτα και βρεις στο κατώφλι σου έναν ξένο που ζητά να μπει για να ζεσταθεί, να τον αφήσεις μόνο αν κάνει το σταυρό του και πει λίγο από το «Πιστεύω». Ούτε το σκέφτηκα, ούτε το θυμήθηκα αλλά ούτε το μετάνιωσα κι όλας.

Παραμονή πρωτοχρονιάς ήταν και την ώρα που ετοιμαζόμουν να φύγω χτύπησε η πόρτα. Άνοιξα και ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με ένα κάτισχνο και βρεγμένο μέχρι το μεδούλι ξένο.

«Άσε με ρε φίλε λίγο να μπω να ζεσταθώ, μην με βρει η νέα χρονιά στο δρόμο!» είπε με ένα παρακαλετό βλέμμα.

Τι να κάνω κι εγώ, ξέχασα και προλήψεις και υποχρεώσεις και του είπα πέρασε. Με το που τελείωσα τη φράση μου σαν τυφώνας όρμησε μέσα στο σαλόνι μου αυτός και το τρελό ασκέρι του. Κοντά, τριχωτά και κακάσχημα πλάσματα έκαναν έφοδο στα ράφια, στα ντουλάπια και στο ψυγείο μου.

Εκείνος αφού πέταξε το βρεγμένο του πανωφόρι, σκοτεινός και χλωμός, με προσπέρασε και θρονιάστηκε στη πολυθρόνα που κληρονόμησα από τον πατέρα μου.

«Να σαι καλά αδελφέ, μας γλύτωσες από μεγάλο κόπο.» είπε και ένιωσα μια σκιά να πλακώνει το στήθος μου.

«Για το καλό μου κανες δε θα σε σκοτώσω... ακόμα. Να μπει το νέο έτος και βλέπουμε. Παιδιά, ετοιμάστε ένα γεύμα για τον οικοδεσπότη μας!»

«Δεν έχει τίποτα σπουδαίο εδώ, αφεντικό» είπε ένας μικρός βλογιοκομμένος καλικάντζαρος « Μόνο κάτι κρέατα στο ψυγείο»

«Ε ψήσε τα ή τρέξε να φέρεις άλλα μαγειρεμένα!»

Να βγουν έξω δεν τολμούσαν. Ο καιρός είχε χαλάσει και σκύβοντας το κεφάλι δυο από αυτά ετοίμασαν τη θράκα και άπλωσαν τα κρέατα. Άρχισαν να χορεύουν και να τραγουδάνε σε μια γλώσσα παράξενη που άλλες στιγμές με διασκέδαζε και άλλες με τρόμαζε. Ο 'καλεσμένος' μου που σε μια στιγμή έγινε ο οικοδεσπότης είχε αράξει στην πολυθρόνα και κοιτούσε το θέαμα με ένα παγωμένο βλέμμα. Τον πλησίασα και προσπάθησα να του πιάσω κουβέντα, μπας και κερδίσω λίγο χρόνο ή αν το εννοούσε τη ζωή μου. Λιγομίλητος και ακατάδεκτος, κατάφερα μόνο να μάθω το όνομα του ή έστω το όνομα που τον ήξεραν. Τον έλεγαν Καταχανά. Αν δεν καθόμουν θα είχα σωριαστεί.

Βλέποντας το φόβο στα μάτια μου για πρώτη φορά χαμογέλασε, αποκαλύπτοντας ένα ζευγάρι κοφτερούς κυνόδοντες και ανάμεσα τους το έρεβος...

«Χαλάρωσε φίλε. Είπαμε θα φας, θα πιείς και μόλις μπει το νέο έτος θα γίνει ότι γίνει. Είμαστε άνδρες και ο λόγος μας είναι λόγος.»

Προσπάθησα να του πω ότι η παρέα μου θα με έψαχνε και θα ανησυχούσε, αλλά μέσα μου τον ευγνωμονούσα που θα γλύτωνα μια δυσάρεστη συνάντηση.

«Ποιον δεν θες να συναντήσεις;» Ρώτησε τόσο φυσικά λες και οι σκέψεις μου είχαν γίνει φωναχτά.

-Τι να σου λέω τώρα. Την πρώην μου. Χωρίσαμε χάλια πριν ένα χρόνο και τώρα θα ήταν στο ίδιο σπίτι με το καινούργιο της αμόρε. Δεν ήθελα να περάσω τέτοιο λούκι πρωτοχρονιάτικα αλλά και πάλι μόνος δεν έλεγε να κάνω αλλαγή χρόνου.

«Είδες που και οι δυο βοηθηθήκαμε; Σε νιώθω φίλε και χαίρομαι που μου το είπες. Χρόνια είχα να μιλήσω σε κάποιον...»

-Για ποιο πράγμα;

«Για πρώην σχέσεις. Τι νομίζεις, εμείς δεν έχουμε τα δικά μας; Νεκροί, ζωντανοί ή κάπου στο ενδιάμεσο δεν γλυτώνει κανείς από αυτά.»

-Θες να μου πεις πως είχες κι εσύ σχέση; Ως αυτό που είσαι;

«Φυσικά! Και με μεγάλη διάρκεια. Αυτό δεν ήταν σχέση, κεφάλαιο του Ηρόδοτου ήταν!»

-Και; Τι έγινε; Πως έληξε;

«Καλή, χρυσή αλλά μου είχε γίνει κολλιτσίδα. Θα έλεγα βδέλλα, αλλά είναι κακή μεταφορά ειδικά για το είδος μας. Πέρασα καλά, δεν λέω αλλά τελευταία είχε χειροτερέψει.»

-Για πες...

Η περιέργεια με είχε κάνει να ξεχάσω όλα αυτά που συνέβαιναν. Τους καλικάντζαρους να ψήνουν στο τζάκι κρέατα κι εγώ να μιλάω με ένα Καταχανά.

«Δεν πήγαινε άλλο... άσε που σου λέω. Την είχα άχτι πια, άχτι!»

-Και τι έγινε; Πως έληξε;

Έβγαλε ένα δερμάτινο πουγκί από την τσέπη. Το πέταξε κάτω και καθώς άνοιξε χύθηκε στάχτη στο πάτωμα.

«Τώρα αυτό έμεινε από εκείνη... εκεί καταλήγουν οι διαφωνίες στο είδος μας.»

Πιάσαμε λοιπόν μια συζήτηση περί σχέσεων και δεν κατάλαβα πότε άκουσα τον Μήτσο, τον κόκορα, να λαλεί. Μπήκε η νέα μέρα και μαζί της χάθηκαν οι απρόσκλητοι επισκέπτες μου. Το μόνο σουβενίρ της επίσκεψης τους ήταν τα ψημένα κρέατα που καταβρόχθισα την επομένη και μια χούφτα στάχτη που κράτησα από τότε πάνω μου για να θυμάμαι πως ακόμα και το αδύνατο μπορεί να συμβεί.