ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ!

Η αγγελία στην είσοδο της πολυκατοικίας μου τράβηξε το βλέμμα:

Ενοικιάζεται γραφείο 15τμ φωτεινό και πλήρως ανακαινισμένο για επαγγελματική στέγη. Τιμή συζητήσιμη. Μόνο σοβαρές προτάσεις!

Εδώ και καιρό ο ιδιοκτήτης του μέρους που νοίκιαζα άρχισε να μου κάνει νερά και για να αποφύγω την επικείμενη σύγκρουση βγήκα προς αναζήτηση κάποιου άλλου καλύτερου μέρους. Παρακαλούσα να βρεθεί σύντομα για να φύγω από εκεί και να ησυχάσω.

Έγραψα το τηλέφωνο και κάλεσα. Ήταν ένας ευγενικός κύριος και κανονίσαμε να πάω την επομένη να δω το χώρο.

Έφτασα στην ίδια πολυκατοικία και σε λίγο εμφανίστηκε ένας μεσήλικας άνδρας με παχύ μουστάκι και φαλάκρα. Αφού ανταλλάξαμε τους τυπικούς χαιρετισμούς και γροθιές αντί χειραψίας πήραμε τον ανελκυστήρα που έτριζε και αγκομαχούσε.

«Μην το βλέπεις έτσι. Είναι παλικάρι. Ανεβοκατεβαίνει έξι ορόφους καθημερινά και δεν μας έχει αφήσει ποτέ».

«Μένετε κι εσείς εδώ;»

«Όχι, εγώ μένω αλλού. Έτσι μου έχει πει ο κυρ Νικήτας. Παλιός φίλος και ιδιοκτήτης εδώ στον από πάνω όροφο».

Βγήκαμε στον δεύτερο όροφο και κάναμε ένα περίεργο γάμα πριν φτάσουμε στο τέλος του διαδρόμου εκεί που μια λάμπα προσπαθούσε με τα χίλια ζόρια να φωτίσει. Η πόρτα ευτυχώς ήταν καινούργια. Όταν όμως άνοιξε ήρθε η έκπληξη. Ο χώρος πάνω κάτω σαν εκείνο που ήμουν, βαμμένος με ένα έντονο πράσινο χρώμα, μια τουαλέτα που αν ήμουν πιο γεμάτος δεν ξέρω αν θα χωρούσα και ένα παράθυρο που έβλεπε τα παράθυρα του ίδιου ορόφου και τον ακάλυπτο.

«Πως σου φαίνεται; Στην πένα το έχω. Καθαρό λαμπίκο και το έχω ανακαινίσει πρόσφατα».

«Καθαρό, δεν αντιλέγω, αλλά γιατί τέτοιο χρώμα στους τοίχους;»

«Τι έχει το χρώμα δηλαδή;»

«Λίγο υπερβολικό δεν είναι για γραφείο;»

«Αντιθέτως! Αχ πως φαίνεται πως εσείς οι νέοι δεν ξέρετε από ενεργειακή ροή. Το πράσινο είναι το χρώμα του χρήματος . Βάφοντας έτσι τον εργασιακό χώρο προσελκύεις χρήμα. Έτσι λέει τουλάχιστον η ανιψιά μου που είναι σπουδαγμένη. Έκανε ολόκληρο καβγά με τους μπογιατζήδες για να πετύχει το σωστό χρώμα έτσι ώστε να βοηθήσει τον επόμενο ενοικιαστή».

Χίλιες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου, τόσο για εκείνον όσο και για την ανιψιά του, αλλά συγκρατήθηκα και δεν είπα τίποτα. Είχα πετύχει πολλές τέτοιες περιπτώσεις στη δουλειά μου και ξέρω πως σε μια τέτοια περίσταση απλά χαμογελάς όσο μπορείς και κουνάς το κεφάλι. Δεν μπορούσα να παραβλέψω όμως το άλλο θέμα.

«Στην αγγελία γράφατε ότι είναι φωτεινό και υπέθεσα ότι θα είναι μπροστά να βλέπει και δρόμο».

«Και να σου παίρνουν τα αυτιά τα αμάξια και η βαβούρα του πάρκου απέναντι; Όχι αγαπητέ μου. Εδώ έχεις την ησυχία σου για να δουλέψεις. Με τι ασχολείσαι δεν μου είπες».

«Έχω μια γραφιστική εταιρία»

«Ε μια χαρά είναι. Χρειάζεσαι ησυχία για να συγκεντρωθείς και να δημιουργήσεις. Δεν θα βρεις καλύτερα!»

«Όμως είναι κάπως σκοτεινά»

«Όχι πάντα! Το μεσημέρι εκεί κατά τις δώδεκα μέχρι τις δύο που είναι κάθετα ο ήλιος μπαίνει από εκεί πάνω από το άνοιγμα στην κορυφή και φωτίζεται ο χώρος. Είναι και μερικά παράθυρα από πιο πάνω μονίμως ανοιχτά, έχουν κολλήσει ή δεν κατοικείται και μένουν έτσι. Και άπαξ και πάει εκεί το φως με την αντανάκλαση εδώ είναι καλύτερα από μέρα!»

«Όλα τα έχετε προβλέψει» είπα για αν μην πω τίποτα άλλο.

Ο τύπος είχε άπειρο θράσος. Αλλά στην εποχή μας έβρισκαν και τα έκαναν.

Μιλήσαμε λίγο ακόμα και τον χαιρέτησα. Αν είναι να κλειστώ εκεί μέσα, σε εκείνο το μισοσκότεινο πράσινο δάσος, όχι πελάτες δεν θα δω αλλά θα χάσω και αυτούς που έχω. Άσε που θα μου φύγουν ένα σωρό λεφτά σε φως και θέρμανση. Καλύτερα να συνεχίσω το ψάξιμο. Που θα πάει, θα βρω κάτι... ελπίζω.