ΣΗΜΕΙΟ ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗΣ

Η ώρα γνωστή εδώ και χρόνια, με μια μικρή αλλαγή ανάμεσα σε καλοκαίρι και χειμώνα. Κατά το δικό μου συνήθειο βρίσκομαι στο σημείο συνάντησης, το πλέον διάσιμο και γνωστό σε όλους του κατοίκους και επισκέπτες της πόλης μας, δέκα λεπτά νωρίτερα.

Έχω να δω τον φίλο μου μήνες και ακόμα και εκείνη η ολιγόλεπτη συνομιλία μέσω τηλεφώνου ή κάμερας δεν μπορεί να καλύψει την φυσική παρουσία και την ανθρώπινη επαφή. Μας απομάκρυναν οι άνωθεν εντολές και οι συστάσεις εκείνων που φρόντιζαν για το καλό μας και πρωτίστως το δικό τους. Μεγάλη η απόσταση δεν είναι αλλά ο φόβος και η συνήθεια την μεγαλώνει. Έτσι πέρασε ο καιρός, ο χειμώνας, γενέθλια, γιορτές και να που επιτέλους έφτασε η πολυπόθητη στιγμή.

Ο Άρης είναι συνδεδεμένος με τια πιο πολλές και ποικίλες αναμνήσεις της ζωής μου, από τα ανέμελα παιδικά χρόνια μέχρι και τώρα. Μια φιλία που μετράει πια δεκαετίες, που πέρασε από δεκάδες κύματα αλλά πάντα κατάφερνε να αντέξει. Ούτε αυτή η δοκιμασία κατάφερε να μας αποξενώσει και τη στιγμή που πλέον επιτρεπόταν , η συνάντηση ήταν δεδομένη.

Κόβω βόλτες στην Καμάρα κοιτάζοντας τους περαστικούς. Φάτσες γελαστές, ξέγνοιαστες, απαλλαγμένες από ένα βάρος που είχε πλακώσει τα σώματα και τις ψυχές τους. Το ίδιο νιώθω κι εγώ και χαίρομαι με τη χαρά τους.

Το βλέμμα μου είναι επικεντρωμένο στη στάση του λεωφορείου. Περνάει το ένα τίποτα, το επόμενο πάλι τα ίδια. Λίγο πριν αφήσω τον εκνευρισμό να με κυριέψει και να χαλάσει την όμορφη κατάσταση στην οποία βρίσκομαι, μια σκέψη πετάγεται σαν ελατήριο. Γυρνάω λίγο πίσω στο πιο κοντινό πρακτορείο του ΟΠΑΠ και ω του θαύματος!! Η γνωστή φιγούρα του φίλου μου καθισμένη στην γκρι καρέκλα μια να κοιτάζει την οθόνη των αποτελεσμάτων και μια το δελτίο στο τραπέζι μπρος του που περίμενε να συμπληρωθεί.

Οι κακές συνήθειες δεν κόβονται, σκέφτομαι. Έπρεπε πρώτα εκεί να κοιτάξω.

Καταθέτει το δελτίο και βγαίνοντας τα βλέμματα μας συναντιόνται. Λόγια δεν χρειάζονται ανάμεσα μας, μια φιλική αγκαλιά ήταν ότι χρειαζόμασταν. Τώρα χαρούμενοι και οι δυο βαδίζουμε στους γεμάτους ζωή δρόμους.

«Ρε φίλε πόσο μου έλειψε όλο αυτό»

«Και όχι μόνο αυτό. Πολλά μας έλειψαν φίλε. Ένας καφές, λίγο χαβαλέ, μια κουβέντα, ένα καλαμπούρι και όλα αυτά από κοντά φυσικά»

Τα βήματα μας, οδηγημένα λες από ένα αόρατο μαγνήτη, μας πηγαίνουν στο γνωστό και αγαπημένο μας στέκι. Ο καφές δροσερός και απολαυστικός, συνοδεύεται με το απαραίτητο γλυκό που κάνει ακόμα πιο γλυκιά τη στιγμή εκείνη. Ο ήλιος τρυπώνει από τα ανοιχτά παράθυρα και αντανακλάται στα γυάλινα ποτήρια. Καρδιές ανοίγουν και στόματα ομολογούν αυτά που μόνο ανάμεσα σε φίλους λέγονται. Ιδέες, σκέψεις, συναισθήματα που περίμεναν κλειδωμένα πίσω από μια υλική ή μια αόρατη μάσκα τώρα ξεχύνονται σαν το φυλακισμένο ποτάμι που κάποιος απελευθέρωσε κλοτσώντας τις πέτρες του φράγματος.

Πρώτη φορά στα τόσα χρόνια ζήσαμε μια τέτοια απομόνωση. Είχαμε τις δυσκολίες μας, τους τσακωμούς και τα νευρά που μας απομάκρυναν αλλά ξέραμε ότι όταν το θέλαμε μπορούσαμε να ανταμώσουμε και να τα βρούμε. Τώρα δεν υπάρχει τίποτα κακό, ακόμα και τα βάσανα βουτούσαν στον καφέ και το γλυκό και έβγαιναν πιο όμορφα, πιο γλυκά.

Κάποια πολύ σοφά έγραψε «Το να περπατάς με ένα φίλο στο σκοτάδι είναι καλύτερο από να περπατάς μόνος σου στο φως» (Έλεν Κέλερ, συγγραφέας)

Μετά από αυτή τη σκοτεινή περίοδο, που μας στέρησαν ακόμα και αυτή την παρουσία, όλα πλέον μοιάζουν πιο φωτεινά. Μιλάμε και είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα από εκείνον τον Οκτώβρη.

Το βλέμμα μου πλανιέται τριγύρω. Παρέες , ζευγάρια, ζωή… αυτοί είμαστε οι άνθρωποι, ζωντανά κύτταρα που φτάνει μια στιγμή γεμάτη αγάπη για να μας δυναμώσει και να συνεχίσουμε να δίνουμε ζωή στον κόσμο και στην ατέρμονη του πορεία.