Στον τόπο του… εγκλήματος

Είμαι σκιά που γυρνά...

Τραγουδούσε αμέριμνος ο Τάσος και ο άνεμος έπαιρνε τα πυκνά του μαλλιά. Ήταν το αγαπημένο του τραγούδι, από τον καιρό της ανέμελης νιότης. Τότε που δεν είχε έγνοιες και σκοτούρες. Τότε το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν τα μαθήματα και η Μαρία, το κορίτσι του.

Αυτά τα χρόνια πέρασαν, η Μαρία από κορίτσι του έγινε γυναίκα του και τώρα είναι στα δικαστήρια. Του ζητάει διαζύγιο και μια διατροφή που τον κάνει να μετανιώνει κάθε ώρα και στιγμή για εκείνη την εξόρμηση στο Πήλιο.

Ήταν εμπορικός αντιπρόσωπος μια εταιρίας με αγροτικά είδη. Βρέθηκε στο Βόλο για κάποια ραντεβού και σε μια νυχτερινή έξοδο συνάντησε εκείνη που έμελε να του αλλάξει τη ζωή. Με τα γαλανά σαν τη θάλασσα μάτια και το κορμί φωτιά, η μπαργούμαν τον έκανε τρελό για εκείνη από το πρώτο βράδυ.

Από τότε με κάθε ευκαιρία βρισκόταν προς το Βόλο. Όλο εκείνος αναλάμβανε τα συμβόλαια για τις παραγγελίες και τα ταξίδια για εκεί. Αυτό ήταν το λάθος του. Γιατί η Μαρία κάτι ψυλλιάστηκε και όταν έφυγε για ένα ακόμα ταξίδι για δουλειά, τον ακολούθησε. Και όταν εμφανίστηκε μπροστά τους σαν φάντης μπαστούνι σε εκείνο τον ξενώνα στο Πήλιο, έμεινε ο Τάσος στήλη άλατος.

Από τότε πέρασαν δυο δύσκολα χρόνια. Δίκες, τσακωμοί, συγγενείς και φίλοι που έπαιρναν τη μια ή την άλλη πλευρά.

Με τα τόσα έξοδα και το αποτέλεσμα της δίκης που βγήκε εναντίον του, χρειάστηκε αναγκαστικά να δώσει πολλά από τα περιουσιακά του στοιχεία και θα έπρεπε να δουλεύει για να δίνει και την διατροφή. Πλέον είχε ξεχάσει την ησυχία του σπιτιού του. Κάθε τρεις και λίγο με μια βαλίτσα στο χέρι και στο δρόμο. Από Θράκη και Μακεδονία σε Κρήτη και Ιόνιο. Είχε οργώσει αμέτρητες φορές την Ελλάδα.

Και τώρα η νύχτα αυτή τον έβρισκε πάλι εκεί, στο Βόλο. Λες και το σύμπαν συνωμότησε για να του τρίψει στα μούτρα την κατάντια του. Από εκεί που ήταν ένας άνθρωπος με το σπίτι του, τη γυναίκα του και τις παρέες του κατέληξε περιπλανώμενος και μόνος. Μια σκιά του εαυτού του, σκιά όπως το αγαπημένο του τραγούδι που συνέχιζε να παίζει και να συντροφεύει τις σκέψεις του.

Έσβησε το ραδιόφωνο, κοίταξε για άλλη μια φορά τον έναστρο ουρανό και το βλέμμα του χάθηκε για λίγο. Πήγε να μελαγχολήσει αλλά αποφάσισε ότι σήμερα δεν θα ήταν μια τέτοια μέρα. Εδώ άρχισαν όλα, εδώ θα συνεχίσουν.

Ντύθηκε και αρωματίστηκε. Σκιά ξεσκιά σήμερα θα το έριχνε έξω. Άλλωστε ήταν τα γενέθλια του. Και ποιος ξέρει, μπορεί να ήταν τυχερός και να πετύχαινε εκείνα τα γαλάζια μάτια... του χρωστούσε το σύμπαν μια ωραία βραδιά... τουλάχιστον σήμερα!