ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ
Το άρμα του Ήλιου χάθηκε πίσω από το βουνό των Θεών για ακόμα μια φορά. Ο Φοίβος, αφού φρόντισε να είναι, όπως πάντα, στην πένα με το χρυσό στεφάνι όμορφα τοποθετημένο στην κατάξανθη κόμη του και τον μανδύα του πεντακάθαρο, ανέβηκε την ολόλαμπρη σκάλα. Ήξερε ότι τέτοια ώρα μόνο θα μπορούσε να την πετύχει μόνη της. Λίγο μετά το δειλινό και λίγο πριν η Νύχτα τυλίξει τον Πατέρα Ουρανό, εκείνη θα ήταν εκεί. Θα στολιζόταν για να υποδεχτεί τον καλό της, που θα γύριζε από μια ακόμα κοπιαστική μέρα. Η υποκρίτρια!
Καμιά από τις θεραπαινίδες της δεν τόλμησε να μπει στο δρόμο του και η μεγάλη πόρτα άνοιξε με ένα του βλέμμα. Τον τύλιξαν οι ευωδιές από τα σπάνια έλαια και τα άπειρα λουλούδια που άνθιζαν στο μπαλκόνι της. Εκείνη φορώντας έναν αραχνοΰφαντο χιτώνα στεκόταν μπροστά στον ολόσωμο καθρέφτη και χτένιζε τα μακριά μεταξένια μαλλιά της.
«Κάθε γυαλί θαμπώνεται όταν σε αντικρίζει,
κάθε κορίτσι θλίβεται σαν συγκριθεί μαζί σου.
Μα είναι η καρδιά σου μάρμαρο, ως είναι το κορμί σου
και το άρωμα σου σήμερα, θάνατο μου μυρίζει.»
Η Θεά σταμάτησε και γύρισε προς το μέρος του. μπορεί να τον κοιτούσε γλυκά, αλλά ένιωσε την παγωμάρα του μίσους σαν αιχμή δόρατος να προσπαθεί να τον τρυπήσει.
«Την τέχνη σου ξέρεις να την δουλεύεις, όπως και τη γλώσσα σου. Αλλά προς τι το μένος... νεαρέ;»
«Μην παριστάνεις την αθώα. Ξέρεις ότι ξέρω. Γυρνάω όλο τον κόσμο και είδα τα καμώματα σου. Αλίμονο αν το Πατέρας το μάθει.»
«Λες πως μπορείς εσύ να τα δεις και ο παντεπόπτης Δίας δεν θα το γνώριζε; Μη με κάνεις να γελάσω.»
«Τι είναι όλα αυτά; Γιατί τα βάζεις με την πόλη μου; Επειδή δεν έκαναν όλα εκείνα που τους ζήτησες; Θες να της στείλεις το στρατό των Αχαιών για να την τιμωρήσεις; Τόσο μίσος δεν ταιριάζει σε ένα τόσο όμορφο λουλούδι, όπως εσύ.»
«Άσε τις γαλιφιές, ούτε στο μισό δεν μοιάζεις του αδελφού σου. Και για να ξέρεις εγώ τήρησα την υπόσχεση μου. Είχα τάξει μια ανταμοιβή στον πρίγκιπα της Τροίας και του την έδωσα. Αν δεν το έκανα θα ήμουν επίορκη, αυτό θέλεις;»
«Ακόμα το θέμα με εκείνο το μήλο; Κανείς δεν ξέρει πως βρέθηκε στο γάμο, αλλά εσείς το δέσατε κόμπο και ο ανταγωνισμός σας θα φέρει μεγάλο θανατικό.»
«Μόνο εσύ παραπονιέσαι όμως, Φοίβε. Εσύ θα χάσεις τις βολές σου και τις παχυλές θυσίες. Μόνο ο εαυτός σου σε νοιάζει.»
«Ο Ποσειδώνας ερωτήθηκε; Αυτός και αν θα χάσει. Και αν μάθει ποιος ευθύνεται...»
«Δεν θα κάνει απολύτως τίποτα. Ξεχνάς ότι ακόμα και εμείς δεσμευόμαστε από όρκους και πανάρχαιες δυνάμεις, πριν ακόμα και από μένα. Άπαξ και έγινε, δεν αλλάζει. Μόνο να παρέμβει μπορεί και θα έχει το δικαίωμα, όπως και εσύ.»
«Δηλαδή έστειλες την Ελένη εκεί για να μας βάλεις σε μπελάδες. Χειρότερη και από την Έριδα είσαι. Από Θεό θα την βρεις να το ξέρεις!»
«Χα! Από ποίον, παιδαρέλι; Από σένα και τα βέλη σου; Λύγισα τη θέληση των κραταιών! Μην με προκαλείς!»
Στα λόγια της, τόσο γλυκά και λάγνα, ένας πόθος άρχισε να φουντώνει στην καρδιά του Απόλλωνα. Κατάλαβε πως δεν τον συνέφερε να συνεχίσει. Οπισθοχώρησε και έφυγε.
«Αν εσύ είσαι πονηρή, μπορώ κι εγώ» είπε μειδιάζοντας και πήγε να βρει την αδελφή του. κάτι θα έβρισκαν μαζί.