Το Δώρο της Άθωρ

Ένας απαλός ήχος, σαν γουργουρητό, τον ξύπνησε. Ένιωσε ένα βάρος στο στήθος και απότομα σηκώθηκε τινάζοντας το μικρό αιλουροειδές που καθόταν πάνω του. Ευτυχώς θυμήθηκε πως δεν είχε βγάλει την πανοπλία του. Το κυρτό σπαθί κανονικά βρισκόταν κοντά στο χέρι του αλλά όχι αυτή τη φορά.

-Τι θα κάνεις τώρα αρχικατάσκοπε; Άκουσε μια φωνή στο κεφάλι του.

Στράφηκε προς τη γάτα που έχοντας προσγειωθεί τον κοιτούσε με ένα αθώο βλέμμα. Τα μάτια του ζώου όμως είχαν κάτι περίεργο και συνάμα γνωστό. Του πήρε λίγες στιγμές για να θυμηθεί.

- Και να το είχα θα μου ήταν άχρηστο, Ιέρεια. Απάντησε φωναχτά.

Καπνός σκέπασε το ζώο ανακατεμένος με την άμμο της ερήμου. Εκείνος κοιτούσε ήρεμος παίζοντας με το καλοχτενισμένο μουσάκι του. Σε λίγο στο ίδιο σημείο στεκόταν μια γυναίκα που φορούσε ένα σκούρο χιτώνα και στο λαιμό ένα περιδέραιο στο σχήμα μιας γάτας. Τα μαύρα της μαλλιά είχαν γκριζάρει αλλά αυτό την έκανε ομορφότερη, σκέφτηκε.

-Πέρασαν είκοσι χρόνια Ινχοτέπ και πίστεψα πως δεν θα με θυμόσουν.

-Όσα χρόνια και αν περάσουν δεν θα με κάνουν να ξεχάσω αυτό το βλέμμα, Νέφερετ. Σε έψαξα αλλά χωρίς επιτυχία.

-Εκτελούσα μια αποστολή για το Ιερατείο. Σήμερα επέστρεψα και η Θεά στη μεγαλοσύνη Της μου έφερε το μόνο άτομο που ήθελα να συναντήσω στο δρόμο μου. Εσύ πως βρέθηκες στην ερημιά;

-Ξεκουραζόμουν. Επιστρέφω κι εγώ από αποστολή.

Τον κοίταξε πιο προσεκτικά. Είχε το ίδιο μυστήριο βλέμμα που την είχε τραβήξει τότε και σίγουρα τα χρόνια είχαν αφήσει τα σημάδια τους στο πρόσωπο του. Δεν την απωθούσαν όμως.

-Τι σκέφτεσαι; Γιατί είσαι σιωπηλή;

-Εσύ μου είχες μάθει ότι όσο λιγότερα λες, τόσο σημαντικός φαίνεσαι.

-Δεν χρειάζεσαι τέτοια κόλπα. Το πόσο σημαντική είσαι για μένα θα σου το αποδείξει αυτό.

Και λέγοντας τα λόγια αυτά έβγαλε από ένα μικρό άνοιγμα της πανοπλίας του, καλά κρυμμένο από το άπειρο μάτι, ένα φυλαχτό που εκείνη αμέσως αναγνώρισε. Τα μάτια της βούρκωσαν χωρίς να το θέλει. Τόσα χρόνια και ακόμα το έχει. Το πρώτο της φυλαχτό. Τη βραδιά των όρκων λίγο πριν αρχίσει το μεγάλο ταξίδι. Κάτω από το φώς της Σελήνης είχαν υποσχεθεί αιώνια αγάπη και αφοσίωση πέρα από Φαραώ και Θεούς. Έκαναν έρωτα μέχρι το πρώτο φως του Ρα να τους αγγίξει και να πάρουν δρόμους χωριστούς. Εκείνη το χάρισε το φυλαχτό της και εκείνος το μικρό μαχαίρι που ήταν η μόνη κληρονομιά από την οικογένεια του. Ήταν αυτό το μαχαίρι που της έσωσε τη ζωή πολλές φορές στο ταξίδι της. Το έβγαλε ευλαβικά από τη ζώνη της. Τα βλέμματα του συναντήθηκαν και ήταν λες και ο χρόνος σταμάτησε μόνο για τους δυο τους. Εκείνο το βράδυ δεν ήταν ο Αρχικατάσκοπος του Βασιλείου και η Ιέρεια της Μπαστ. Ήταν ο Ινχοτέπ και η Νέφερετ, δυο άνθρωποι που κουβαλούσαν την αγάπη τους σαν φυλαχτό μέσα στα χρόνια. Κανείς τους δεν ήξερε τι τους επιφύλασσε το μέλλον αλλά δεν τους ένοιαζε. Τώρα ήταν μαζί και κανείς Φαραώ ούτε Θεός δεν θα τους στερούσε αυτή τη νύχτα. Μια στιγμή που περίμεναν είκοσι ολόκληρα χρόνια.