Δεν είναι μια, δεν είναι δυο. Κοντεύουν πια τις εκατό και δεν βλέπω φως στον ορίζοντα. Από το γραφείο στον καναπέ και από εκεί στο σούπερ μάρκετ. Άντε και καμιά εξόρμηση στο κοντινό παρκάκι , αλλά μόνο όταν λείπει εκείνη η μελαχρινή με το σκυλάκι της. Το άτιμο δεν ξέρω τι του έχω κάνει και κάθε φορά που με βλέπει...
Τσακίστηκα στην κυριολεξία μόλις άκουσα το κουδούνι. Έπρεπε να φτάσω από τον πάνω όροφο στο ισόγειο και στο θυροτηλέφωνο και από τη βιασύνη μου την πλήρωσε το δάχτυλο και το τραπεζάκι του χωλ. Αλλά παρά την φούρια μου δεν πρόλαβα και στην κάμερα είδα μόνο την πλάτη ενός άνδρα που έφευγε από την εξώπορτα της αυλής. Άνοιξα για να τον...
Το Περαχώρι ήταν εδώ και χρόνια έρημο. Στην τελευταία απογραφή ο νεαρός που έφτασε εκεί με τη γουρούνα, γιατί με κανονικό μηχανάκι δύσκολα θα πλησίαζε, μέτρησε μόνο ένα κάτοικο. Ο Λευτέρης Λαγός, ο επονομαζόμενος Λευτέρης ο Λοξός, ζούσε εκ περιτροπής σε όλα σχεδόν τα σπίτια που είχαν μείνει σε καλή κατάσταση στο χωριό. Ήταν ο τελευταίος των...
« Μα έλα, μην είσαι δειλός! Ρίσκο θέλει η ζωή!»
Κάποτε, τον καιρό που οι δυσκολίες ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας και δεν υπήρχε η τεχνολογία για να δίνει λύσεις, σε μια μεγάλη πόλη ζούσε ένας νέος. Εργατικός και φιλότιμος μοίραζε τη ζωή του ανάμεσα στο κατάστημα του πατέρα του και στις εξορμήσεις. Μαζί με την παρέα του άφηναν την ασφάλεια της γειτονιάς τους και έφταναν σε κάθε άκρη...
Η σοφή γιαγιά μου, όταν με άκουγε πολλές φόρες να εύχομαι για πρόσωπο και καταστάσεις μου έλεγε «Πρόσεχε τι εύχεσαι, γιατί μπορεί να σου συμβεί και τότε αλίμονο σου»
Άγγιξε με τα χέρια του την επιφάνεια και ανατρίχιασε. Ήταν κρύα. Όταν όμως τα βύθισε μέσα της, ένιωσε τη ζέστη σαν κύμα από μικροσκοπικά ζωύφια να του κυριεύει το χέρι από τα ακροδάχτυλα έως τον καρπό και ύστερα σιγά σιγά να φτάνει έως την ψυχή του. Χαμογέλασε και κοίταξε μέσα από το φακό προς το ήλιο που έδυε.
Υπάρχουν στιγμές που φτάνεις στα όρια σου. Τότε οι γραμμές ανάμεσα στη λογική και την τρέλα, στο σωστό και στο λάθος είναι τόσο λεπτές, σχεδόν δεν φαίνονται. Ότι γίνεται εκείνες τις στιγμές μπορεί να το θυμάσαι πεντακάθαρα ή να έχει δημιουργηθεί ένα κενό που όσο και να προσπαθείς δεν μπορείς να το καλύψεις.
«Από αγκάθι βγαίνει ρόδο και από ρόδο αγκάθι»
Αν κάτι ήταν άρρηκτα συνδεδεμένο με τη ζωή του Ορφέα, αυτό ήταν η μουσική. Από παιχνίδι της Μοίρας ή αποφάσεις παρμένες από παππούδες και προπαππούδες η οικογένεια του είχε μια σχέση λατρείας με τη μουσική. Ήταν τόσο ισχυρή αυτή η σχέση που τα ονόματα τους ήταν διαλεγμένα ένα και ένα από τη γιαγιά Καλλιόπη, την γηραιότερη της οικογένειας.
