Η ώρα γνωστή εδώ και χρόνια, με μια μικρή αλλαγή ανάμεσα σε καλοκαίρι και χειμώνα. Κατά το δικό μου συνήθειο βρίσκομαι στο σημείο συνάντησης, το πλέον διάσιμο και γνωστό σε όλους του κατοίκους και επισκέπτες της πόλης μας, δέκα λεπτά νωρίτερα.
«Η αλήθεια κάνει το Διάβολο να κοκκινίζει»
Ξυπνάω με φωνές, γιατί άρχισες χωρίς εμένα καρναβάλι...
Η αγγελία στην είσοδο της πολυκατοικίας μου τράβηξε το βλέμμα:
Δώρο. Και μόνο η λέξη μας φέρνει αναμνήσεις από όμορφες στιγμές. Από γενέθλια με φίλους, τούρτες και μπαλόνια μέχρι πακέτα στριμωγμένα κάτω από το κατάφωτο και στολισμένο Χριστουγεννιάτικο δέντρο που περιμένουν να ανοιχτούν.
«Δεν έφταιγα εγώ, το φεγγάρι έφταιγε. Εκείνο το παράξενο, το αλλόκοτο φεγγάρι. Εκείνο, όχι εγώ. Όχι εγώ...»
Αν ρωτήσεις τον κόσμο, εννιά στους δέκα θα σου πουν πως λατρεύουν τα Χριστούγεννα, πως περιμένουν αυτή την εποχή πως και πως και άλλα τέτοια γλυκανάλατα. Εγώ λοιπόν είμαι ο ένας που όχι μόνο δεν τα λατρεύω, θα έλεγα πως τα μισώ. Γιατί αυτή την περίοδο παίρνω άδεια από τη δουλειά που λατρεύω και αναγκάζομαι χωρίς να το θέλω να...
31 Δεκεμβρίου του σωτηρίου έτους 1890
Τα Χριστούγεννα ήταν πάντα μια περίοδος χαράς. Από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο, όλοι οι κάτοικοι της μικρής αυτής πόλης περιμένουν με ανυπομονησία το Δεκέμβρη. Γιατί τα Χριστούγεννα αυτή η πόλη αλλάζει. Μπορεί όλο το υπόλοιπο χρόνο να ήταν απλά μια από τις πόλεις στο βουνό, αλλά μόλις έφτανε ο Δεκέμβρης γινόταν το κέντρο όλης της χώρας και...
-Θάλασσα, θάλασσα. Τι μου χεις κάνει. Για σένα έχασα κάθε λιμάνι...
